ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω

Νικόλαου Μητροπολίτη Μεσογαίας 

100 ερωτήσεις και απαντήσεις περί πίστεως

Ὑπάρχει Θεός; Γιατί βαφτιζόμαστε μικροί: Τί θά λέγατε γιά τή θεωρία τῆς ἐξέλιξης; Ὑπάρχει κάτι πού νά ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ; Τί ἐννοεῖτε ἐμπιστοσύνη στό δρόμο τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί δέν μποροῦμε νά τά καταλάβουμε ὅλα αὐτά; Τί ἐννοοῦμε ἁγιότητα; Ὑπάρχει ἐλπίδα; Ὑπάρχει γνήσια Ἐκκλησία; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναστηθεῖ ἕνας νεκρός; Τί θά πεῖ ἡ λέξη μυστήριο τοῦ Θεοῦ; Πῶς μπορῶ νά δώσω ζωή στή… ζωή μου; Τί θά πεῖ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Γιατί τόσος πόνος;

Νεοναζιστικός, παγανισμός και ορθόδοξη Εκκλησία

Παρεμβάσεις και τεκμήρια

Συλλογικό έργο
επιμέλεια: Σταύρος Ζουμπουλάκης
εισήγηση: Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, Παύλος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος, Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Βασίλειος Θερμός, Γιώργος Καλαντζής

Άρτος Ζωής, 2013
172 σελ.

Παγανισμός, ως θεολογική έννοια, είναι η διάκριση των ανθρώπων σε δικούς μας και ξένους, σε ανώτερους και κατώτερους, σε εχθρούς και φίλους, παγανισμός είναι η λατρεία της γης, η φωνή του αίματος και της φυλής, η έξαρση της φυσικής ρώμης. Στον παγανισμό η βιβλική παράδοση αντιτάσσει την καθολικότητα του ανθρώπινου προσώπου στην απόλυτη γυμνότητά του, το ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς κανέναν προσδιορισμό, εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό ή άλλον. Η πιο ακραία έκφραση της παγανιστικής θεοποίησης της φυλής και του αίματος στην ιστορία υπήρξε ο ναζισμός του 20ου αιώνα, τον οποίο στήριξαν αλίμονο, και εκατομμύρια χριστιανοί.

Το αποτρόπαιο πρόσωπο του ναζιστικού παγανισμού αναβιώνει σήμερα στον τόπο μας με τη Χρυσή Αυγή, που διακρίνει ξανά τον κόσμο, όπως οι πρόγονοί της Γερμανοί ναζί, σε ανθρώπους και υπανθρώπους, και απειλεί την κοινωνία και τη δημοκρατία μας. Ενάντια σε αυτήν την πραγματική απειλή, η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος όχι μόνο δεν κινητοποιείται αλλά τηρεί, κατά πλειονότητα, μια στάση σιωπής ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ρητής δημόσιας υποστήριξης!

Το παρόν βιβλίο -το οποίο θα ήταν εντελώς περιττό, αν η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε πάρει θέση εναντίον της φονικής οργάνωσης- χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος δημοσιεύονται οι εισηγήσεις από την ομότιτλη εκδήλωση που διοργάνωσε ο Άρτος Ζωής, στις 26 Νοεμβρίου 2012 στην Αθήνα, και στις οποίες έχουν προστεθεί δύο ακόμη κείμενα μητροπολιτών. Το δεύτερο μέρος αποτελεί ένα μικρό απάνθισμα κειμένων της ίδιας της Χρυσής Αυγής, δημοσιευμένων στα έντυπά της, που δείχνουν χωρίς περιφράσεις το βαθύ μίσος κατά του χριστιανισμού.
Οι χριστιανοί πολίτες της Ελλάδος δεν έχουν σήμερα καμιά απολύτως δικαιολογία να μην πρωτοστατούν στον αγώνα εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο συμπονετικός άνθρωπος

Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν

Τί θέση έχουν τα συναισθήματα στην πολιτική; Πρέπει να τα αποκλείσουμε από κάθε περιγραφή του πολιτικού φαινομένου, όπως πρότεινε ο Μαξ Βέμπερ; Ποιο ρόλο πρέπει, ειδικότερα, να δώσουμε στη συμπόνια για τα βάσανα και τις οδύνες του άλλου ανθρώπου; Η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η αγάπη, όταν εισέρχονται στο πεδίο της πολιτικής, δεν έχουν άραγε άλλη μοίρα εκτός από την εργαλειοποίησή τους από την εξουσία; Εμβριθής αναγνώστρια του Αριστοτέλη, του Τοκβίλ και του Ρουσσώ, η Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν διερευνά, στο μικρό αλλά πλούσιο αυτό βιβλίο, τις ανθρωπολογικές και ηθικές προϋποθέσεις της έλλογης πολιτικής πράξης και το ρόλο ειδικότερα των φιλάλληλων συναισθημάτων σε αυτή.....

Ποιος Θεός και ποιος άνθρωπος;

Φιλοσοφικά δοκίμια: Λεόν Σεστώφ, Εμμανουήλ Λεβινάς, Σιμόν Βέιλ, Χανς Γιόνας, Πωλ Ρικαίρ, Γιούργκεν Χάμπερμας, πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, Γκύντερ Άντερς, Μισέλ Φουκώ

Σταύρος Ζουμπουλάκης

Πόλις, 2013
166 σελ.

Ο Θεός για τον οποίο γίνεται λόγος σε αυτό το βιβλίο είναι ο Θεός της Βίβλου, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αξεχώριστα, ο Θεός δηλαδή που εξέρχεται σε αναζήτηση του ανθρώπου, ο Θεός που κλείνει συμφωνίες μαζί του, που γίνεται τελικά άνθρωπος ο ίδιος. Ο άνθρωπος από την άλλη είναι ο άνθρωπος της ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος του ελέους και της αλληλεγγύης. Ο άνθρωπος που, όταν είναι πιστός, ξέρει ότι ο δρόμος για τη συνάντηση με τον Θεό περνάει μέσα από την έμπρακτη αγάπη για τον πλησίον, είναι δηλαδή ο δρόμος της ηθικής.

Η σχέση τους είναι θυελλώδης: ο Θεός φανερώνεται και κρύβεται, μιλάει και σωπαίνει, ελεεί και τιμωρεί - ο άνθρωπος λατρεύει και αποστατεί, υπακούει και εξεγείρεται. Το θέατρο της σχέσης τους δεν είναι μόνο ο προσωπικός βίος του καθενός, είναι και η ιστορία, επηρεάζεται άρα καθοριστικά ετούτη η ούτως ή άλλως δύσκολη σχέση και από τους ανέμους που φυσάνε εκεί.

Η συζήτηση της σχέσης αυτού του Θεού και αυτού του ανθρώπου σε τούτο το βιβλίο γίνεται μέσα από το έργο φιλοσόφων και στοχαστών της εποχής μας, τοποθετείται άρα στο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο της ανάπτυξης της επιστήμης και της αυτονομίας του ατόμου.

Τα δοκίμια υποτιτλοφορούνται φιλοσοφικά, όχι επειδή θέλω να σφετεριστώ μια ιδιότητα, που δεν έχω, την ιδιότητα του φιλοσόφου, αλλά για να διευκρινιστεί απλώς εξαρχής ότι δεν είναι θεολογικά, ότι δεν εκκινούν δηλαδή από βεβαιότητες ούτε, πολύ περισσότερο, καταλήγουν σε βεβαιότητες. Συζητούν ερωτήματα που παραμένουν και για μένα τον ίδιο ανοιχτά, ακόμη και όταν φαίνεται να λαβαίνουν μια κάποια απάντηση.