Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ΟΙ  ΠΟΙΜΕΝΕΣ  ΘΑ  ΓΙΝΟΥΝ
ΗΘΙΚΟΙ  ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ
ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΕΩΣ  ΑΝΘΡΩΠΩΝ;

Ἀπό τίς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ μας ἔχει γίνει ἐπανειλημμένα ἀναφορά στό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων, τόσο σέ εἰδικά ἄρθρα ὅσο καί στή συνάφεια ἄλλων ἄρθρων. Ὡστόσο ἀπό τήν 1η Ἰουνίου τοῦ 2013 μπαίνει σέ ἰσχύ ὁ νέος νόμος 3984/2011 τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης πού ψηφίστηκε τό καλοκαίρι τοῦ 2011 ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο. Ὁ νόμος αὐτός ὁρίζει ὅτι ὁ κάθε Ἕλληνας πολίτης θεωρεῖται αὐτόματα δότης ὀργάνων σώματος ἐάν δέν ὑποβάλει δήλωση ἄρνησης στόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Ὁ τελευταῖος βέβαια, ἔχοντας στή διάθεσή του ὅλα τα μέσα, φροντίζει μέ διαφημιστικές καμπάνιες νά διαδώσει τήν κατ’ αὐτόν τόσο ἀνθρωπιστική «δωρεά» ὀργάνων, ἀποκρύπτοντας ἐπιμελῶς ἀπό τούς ἀνυποψίαστους πολίτες τήν ὠμή ἀλήθεια γιά τίς μεταμοσχεύσεις.
Μέ τόν νόμο αὐτό ἐκδηλώνονται μέ τόν πλέον ἀπροκάλυπτο τρόπο οἱ ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς πολιτείας, ἡ ὁποία δέν ἀρκεῖται πιά στήν οἰκονομική ἀφαίμαξη τῶν πολιτῶν ἀλλά προχωρεῖ καί στήν κατάσχεση τῶν σωμάτων τους. Ἀπό πλευρᾶς τῶν ἰατρῶν-ὑπερασπιστῶν καί τοῦ ὅλου μηχανισμοῦ τῶν μεταμοσχεύσεων πού ἔχουν μιά καθαρά ἄθεη-ὑλιστική τοποθέτηση εἶναι ἀπόλυτα κατανοητή ἡ στήριξη τοῦ νέου νόμου ἤ ἀκόμα καί ἡ ἱκανοποίηση γιά αὐτόν. Δέν θά ἔπρεπε ὅμως, ἔστω αὐτή τήν ἐσχάτη ὥρα, οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πού ὡς τώρα στήριξαν τίς μεταμοσχεύσεις νά ὑποψιαστοῦν καί νά προβληματιστοῦν σχετικά μέ αὐτήν τήν ἄκρως χρησιμοθηρική, ὑλιστική καί μηχανιστική θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου ἐκ μέρους τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν μεταμοσχεύσεων καί νά ἀναθεωρήσουν τίς δικές τους θέσεις;
Πῶς, ἑπομένως, εἶναι δυνατόν, Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά ἐπιμένουν μέχρι σήμερα –μέ τήν προβολή τῆς τάχα θυσίας καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο– νά ὠθοῦν τά πνευματικά τους παιδιά στά χειρουργεῖα, στά ὁποῖα καί κατάσχεται ἀνελέητα τό πολύτιμο ὑλικό γιά τίς μεταμοσχεύσεις;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή βλέπουν, νά μή ἔχουν πληροφορηθεῖ ὅτι τά χειρουργεῖα στά ὁποῖα στέλνουν τά πνευματικά τους παιδιά εἶναι σφαγεῖα; Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ πάμπολλες περιγραφές ἀφαίρεσης ὀργάνων πού μᾶς ἔχουν δώσει ἰατροί καί νοσηλευτικό προσωπικό, πού διασώζουν ἀκόμα μιά εὐαισθησία γιά τή ζωή καί ἀξιοπρέπεια τῶν ἀνθρώπων.
Ἐνῶ ὁ ἀσθενής εἰσάγεται στό χειρουργεῖο μέ ρόδινο χρῶμα (πού εἶναι χαρακτηριστικό τῶν ἀνθρώπων πού ἀναπνέουν μέ τήν βοήθεια ἀνα­πνευστήρα), μέ τήν λειτουργία ὅλων τῶν βασικῶν του ὀργάνων, βγαίνει ἀπό ἐκεῖ μετά τήν ἀφαίρεση καρδιᾶς, πνευμόνων, ἥπατος, νεφρῶν, ὀστῶν κ.ἄ. ὡς καταληστευμένο περίβλημα-πτῶμα. Ἀκόμα καί ἡ ἐξωτερική του μορφή δέν εἶναι πάντα πιά ἐγγυημένη, ὅπως π.χ. στήν περίπτωση ἀφαίρεσης τοῦ δέρματος, ὀστῶν ἤ τοῦ κερατοειδοῦς. Πρόκειται κυριολεκτικά γιά ἀπεντέρωση (ὁ ἀναγνώστης ἄς μοῦ συγχωρήσει τόν ὅρο αὐτό, ἀλλά ἀπο­δίδει μέ τόν πιό εὔγλωτο τρόπο τήν πρακτική τῆς ἀφαίρεσης ὀργάνων) ὄχι πτωμάτων ἀλλά σωμάτων. Ἄλλωστε στά πτώματα ἀπαγορεύεται ρητῶς ἀπό τό νόμο ἕνα τέτοιο κομμάτιασμα, θά ἀποτελοῦσε σύληση τοῦ νεκροῦ. Ἀντίθετα στά σώματα αὐτῶν τῶν ἀνυπεράσπιστων μελλοθανάτων ἀνθρώπων πού ἔπρεπε νά ἀπολαμβάνουν τήν ἰδιαίτερη προστασία τῶν συνανθρώπων τους, ὄχι μόνο ἐπιτρέπεται ἀλλά ἐπιβάλλεται τώρα μέσῳ τοῦ νέου νόμου (μέ ἐξαίρεση βέβαια ἐκείνους πού ἔχουν καταθέσει καί θά καταθέσουν ρητά τήν ἄρνησή τους). Αὐτή ἡ τόσο ἀπάνθρωπη πρακτική πού ἀντιμετωπίζει τόν ἐγκεφαλικά νεκρό ἄνθρωπο ὡς ἐρείπιο, ὡς ἕνα ἄψυχο ὑπόλοιπο, ἀξίζει νά παρομοιαστεῖ μέ τόν κατατεμαχισμό, ἀφαίρεση καί ἀνακύκλωση ὅλων τῶν χρήσιμων ἀκόμα μερῶν ἑνός αὐτοκινήτου, πού λόγω ἀτυχήματος δέν μπορεῖ νά κυκλοφορήσει πιά!
Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Ἐγκεφαλικός Θάνατος (ΕΘ) νά γίνεται δεκτός ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὡς διάσπαση τοῦ δεσμοῦ σώματος καί ψυχῆς, ὡς ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου; Καί αὐτό:
Α. παρ’ ὅτι στήν κατάσταση αὐτή μόνο το 3% σώματος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νεκρό, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 97% παραμένει ζωντανό μέ τήν βοήθεια μηχανικῆς ὑποστήριξης,
Β. παρ’ ὅτι ἡ καθιέρωση τοῦ ΕΘ (γιά πρώτη φορά τό 1968 ἀπό τήν ἐπιτροπή τοῦ Harvard) ἔγινε –ὅπως ὁμολογήθηκε– χωρίς ἐνδοιασμούς  ἀπό τήν ἐπιτροπή αὐτή, α. γιά νά ἀπαλλάσσονται τόσο οἱ συγγενεῖς ὅσο καί οἱ Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας ἀπό τό φορτίο αὐτό καί β. γιά νά διευκολύνεται ἡ εὕρεση ὀργάνων γιά τίς μεταμοσχεύσεις,
Γ. παρ’ ὅτι ὡς πρός τόν ὁρισμό καί τά κριτήρια διάγνωσης τοῦ ΕΘ δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία στήν παγκόσμια Ἰατρική κοινότητα,
Δ. παρ’ ὅτι ὁ ΕΘ δέν μπορεῖ νά διαγνωστεῖ μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα (ἀπόλυτη βεβαιότητα θά ἔδινε μόνο μιά ἐργαστηριακή ἐξέταση ὅλης της ἐγκεφαλικῆς οὐσίας, πού ὅμως εἶναι ἀδύνατη στήν κατάσταση αὐτή).
Πῶς λοιπόν ἐκκλησιαστικοί Ποιμένες μποροῦν νά δεχθοῦν καί νά ἀσπασθοῦν τόν ΕΘ ὡς ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἀφοῦ ἀποδεικνύεται τελικά ὡς ἕνα χρησιμοθηρικό κλινικό κατασκεύασμα, προκειμένου ἔτσι νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ πολύτιμη πρώτη ὕλη γιά μεταμοσχεύσεις; Πῶς μποροῦν, ἀντιγράφοντας τούς ἰατρούς-ὑπέρμαχους τῶν μεταμοσχεύσεων, νά δεχθοῦν ὅτι ὁ ΕΘ σημαίνει τήν ἀνεπίστρεπτη ἀπώλεια τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι μόνο τῆς ἐκδήλωσης τῆς συνείδησης ἀλλά καί τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης, τῶν αἰσθημάτων κ.ἄ.. Ἀπό ποῦ ἀντλοῦν αὐτή τήν γνώση καί βεβαιότητα; Μέ ποιά λογικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα ταυτίζουν τήν παρουσία τῆς ψυχῆς στόν ἄνθρωπο ἀποκλειστικά μέ τήν ἐγκεφαλική λειτουργία; Ἐάν ἀποδέχονται μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἐκείνη πού ζωογονεῖ τό σῶμα (ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, Γέν. 2,7), δέν εἶναι ἐντελῶς παράλογος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι στήν περίπτωση τοῦ ΕΘ, ὅταν ὑπάρχουν ἀκόμα ὅλες οἱ ζωτικές λειτουργίες τῶν ὑπόλοιπων βασικῶν ὀργάνων, ὅταν παρατηρεῖται ἡ διατήρηση σταθερῆς θερμοκρασίας, σταθερή ἀρτηριακή πίεση, μεταβολισμός τροφῶν, αὔξηση βάρους κ.ἄ., ἔχει ἐπέλθει ἡ διάσπαση τῆς συμφυΐας ψυχῆς καί σώματος;
Μάλιστα, ἀκόμα καί μετά τόν ὁριστικό θάνατο, τήν πτωματοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ψυχή δέν ἐγκαταλείπει ἀμέσως τό σῶμα. Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (20,10), ὅπου ἕνας νεαρός, ἀκούγοντας τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀποκοιμήθηκε καί ἔπεσε ἀπό τόν τρίτο ὄροφο. Ἀφοῦ τόν σήκωσαν νεκρό ὁ Ἀπόστολος ἔσκυψε ἐπάνω του καί εἶδε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ἡ ψυχή του δέν εἶχε ἀκόμα ἀποχωριστεῖ ἀπό τό σῶμα (βλ. σχετικά τό ἄρθρο τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη «Ἡ Ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί οἱ μεταμοσχεύσεις» στήν «Ἐνοριακή Εὐλογία», τεύχ. 107, Μάϊος 2011).
Πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ περιπτώσεις γυναικῶν, οἱ ὁποῖες μετά τή διάγνωση τοῦ ΕΘ, δηλαδή μετά τήν διάσπαση τῆς συμ­φυΐας σώματος καί ψυχῆς κατά τούς πνευματικούς-ὑποστηρικτές τῶν μετα­μοσχεύσεων, συνεχίζουν νά κυοφοροῦν ἐπί μῆνες (τό μεγαλύτερο διάστημα πού ἔχει καταγραφεῖ εἶναι 107 μέρες) καί νά γεννοῦν μέ καισαρική τομή ζωντανά παιδιά. Ἀναφέρω ἐδῶ ὡς χαρακτηριστικό παράδειγμα τήν Susan Torres, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα στοιχεῖα πέθανε στίς 7 Μαΐου τοῦ 2005 (διάγνωση ΕΘ), διατηρήθηκε ὅμως στά μηχανήματα λόγῳ τῆς ἐγκυμοσύνης της. Τό ἰδιαίτερο στήν περίπτωσή της εἶναι ὅτι ὁ ΕΘ προκλήθηκε ἀπό κακοήθη ὄγκο στόν ἐγκέφαλο καί στή συνέχεια ὁ καρκίνος ἐξαπλώθηκε στό σῶμα τῆς «νεκρῆς».  Μόλις ἔκριναν οἱ ἰατροί ὅτι τό ἔμβρυο μπορεῖ νά ἐπιβιώσει, προέβησαν τήν 1η Αὐγούστου στήν καισαρική τομή γιά νά μή προσβληθεῖ καί τό ἔμβρυο ἀπό τόν καρκίνο. Ἔτσι τό παιδάκι γεννήθηκε ζωντανό. Τήν ἑπόμενη μέρα οἱ ἰατροί διέκοψαν τή μηχανική ὑποστήριξη καί ἡ Susan Torres πέθανε ὁριστικά. Δέν θά ἔπρεπε σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις οἱ παραπάνω Ποιμένες, ἐάν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς στίς θέσεις τους, νά διαβάζουν στίς «νεκρές» αὐτές γυναῖκες ἐνῶ κυοφοροῦν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία, τρισάγια καί τό 40ήμερο μνημόσυνο;
Τέλος, ὅταν ἀποδέχονται τόν ἐξ’ ἄκρας συλλήψεως δεσμό ψυχῆς καί σώματος, δηλ. πολύ πρίν σχηματιστεῖ ὁ ἐγκέφαλος, μέ ποιά λογική μπορεῖ νά στηρίξουν τήν διάσπαση αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ μέ τόν ἐπέλευση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἐνῶ ὅλο τό ὑπόλοιπο σῶμα παραμένει ζωντανό;
Δέν πείθονται ἀπό τό μεγάλο πλῆθος Πατερικῶν χωρίων πού καταδει­κνύουν τήν καρδιά ὡς ἕδρα τοῦ νοός καί τῶν ψυχικῶν δυνάμεων καί τόν ἐγκέφαλο ἁπλῶς ὡς μέσο ἔκφρασης αὐτῶν τῶν δυνάμεων, πρᾶγμα βέβαια, πού δέν σημαίνει περιορισμό τῆς ψυχῆς στήν καρδιά, ἀφοῦ διαχέεται σέ ὅλο το σῶμα, ἀλλά ἁπλῶς τήν χρήση τῆς καρδιᾶς ὡς ὀχήματος (βλ. σχετικά τήν πολύ ἐμπεριστατωμένη μελέτη τοῦ π. Στεφάνου Στεφόπουλου, Ἀπό τήν Ὀρθόδοξη στή «Μηχανιστική» Ἀνθρωπολογία). Ἑπομένως στήν περίπτωση τοῦ ΕΘ ὁ ἔσω ἄνθρωπος, «ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος» κατά τό Ἀπό­στολο Πέτρο (Α΄ Πετρ. 3,4), ζεῖ καί βρίσκεται σέ διάλογο μέ τόν Θεό. Αὐ­τό ἄλλωστε ἔχει καταγραφεῖ στή διεθνῆ βιβλιογραφία μέ περιπτώσεις ἐγ­κε­φαλικά νεκρῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ὧρες, ἤ ἀκόμα καί μέρες, μετά τή διά­γνω­ση τοῦ ΕΘ εἶχαν τά χέρια τους σηκωμένα σέ στάση προσευχῆς ἐπί μα­κρό χρονικό διάστημα.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρίζεται ἡ «δωρεά» τῶν ὀργάνων ὡς θυσία γιά τόν συνάνθρωπο, ὡς ἀποτέλεσμα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, πού ἁγιάζει τό δότη; Ὅσοι προβαίνουν στήν πράξη αὐτή (ἐκτός βέβαια ἀπό τίς περίπτωσης δωρεᾶς ἐν ζωή ἑνός ἐκ τῶν διπλῶν ὀργάνων, π.χ. ἑνός νεφροῦ) ὁπωσδήποτε δέχονται τόν ἐγκεφαλικό θάνατο ὡς τελεσίδικο θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν ἀνάγκη πιά τά ὄργανα πού δίνουν, τούς εἶναι πλέον ἄχρηστα, δέν στεροῦνται ἀπολύτως τίποτα. Τελικά σέ ποιά θυσία ὑποβάλλονται ὥστε νά ὑποστηρίζεται ἀκόμα καί ὁ ἑξῆς παραλογισμός, ὅτι μ’ αὐτή τήν πράξη τους ἀκολουθοῦν τή θυσιαστική προσφορά τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄνθρωπο;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά δέχονται τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, μέ κοινόχρηστα μέλη, ὅταν ὁ Ἄγ. Γρηγόριος Νύσσης στό ἔργο τοῦ «Περί ψυχῆς καί Ἀναστάσεως» μιλάει γιά τά σημάδια τῆς ψυχῆς στά μέλη τοῦ σώματος μέ τό ὁποῖο ἦταν συνδεδεμένη. Σάν νά μήν ἀρκεῖ αὐτό, ὡς κορύφωση τοῦ παραλογισμοῦ ἀκούγεται καί ὁ ἑξῆς ἰσχυρισμός: Ὅπως τά σημεῖα τῆς Σταύρωσης (τῶν ἥλων καί τῆς λόγχης) εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μετά τήν κοινή ἀνάσταση τά τραύματα στά σώματα τῶν Μαρτύρων ἀποτελοῦν καί αὐτά τή δόξα τους, ἔτσι καί οἱ πιστοί χριστιανοί-«δωρητές» σώματος θά φέρουν τά προηγούμενα ὄργανά τους ὡς δόξα στό σῶμα τους, ἀφοῦ μέσω αὐτῶν ἐκδηλώθηκε ἡ «θυσιαστική τούς ἀγάπη» γιά τό συνάνθρωπο!
Τέλος, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραβλέπονται ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ παράγοντες πού φανερώνουν, ἰδίως ἀπό πλευρᾶς τῶν ληπτῶν τῶν μοσχευμάτων, πόσο οἱ μεταμοσχεύσεις ἀντιβαίνουν στήν ἴδια τή φύση καί ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πρῶτα ἀπό ὅλα ἡ ἀπόρριψη τῶν μοσχευμάτων ὡς ξένων πρός τό ἴδιο το σῶμα, ἡ ὁποία ἀποτρέπεται μόνο μέ τήν ἐφ’ ὅρου ζωῆς λήψη ἰσχυρῶν φαρμάκων. Ἄμεση συνέπεια εἶναι ὁ ἐνδόμυχος φόβος γιά τήν ἀπόρριψη αὐτή, ὁ ὁποῖος συνδέεται μέ φοβίες γιά μικρόβια, ἰούς καί γενικά γιά κάθε εἴδους μόλυνση, ἐπειδή μέ τή συνεχῆ λήψη τῶν φαρμάκων ἐναντίον τῆς ἀπόρριψης καταστέλλεται ἡ ἄμυνα τοῦ ὀργανισμοῦ, τό ἀνοσοποιητικό σύστημα  τοῦ λήπτη. Ἐπί πλέον τίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει παρατηρηθεῖ στούς λῆπτες τό καινοφανές σύνδρομο τῶν βροχερῶν ἤ ὁμιχλωδῶν ἡμερῶν. Πρόκειται γιά ἔντονα αἰσθήματα ἐνοχῆς καί ἐντροπῆς στούς λῆπτες πού ἔχουν νά κάνουν μέ τό διάστημα ἀναμονῆς τους γιά μόσχευμα. Ἐλπίζουν, ἐπιθυμοῦν ἤ καί προσεύχονται νά βρεθεῖ μόσχευμα γιά τήν παράταση τῆς ζωῆς τους, πρᾶγμα πού μπορεῖ νά ἐξασφαλιστεῖ μόνο μέ τόν θάνατο ἑνός συνανθρώπου τους. Καί τίς καλύτερες συνθῆκες ἀπό πλευρᾶς καιροῦ γιά τόν θάνατο αὐτό παρέχουν οἱ μέρες  μέ βροχή καί ὁμίχλη, ὅταν ὑπάρχουν τά περισσότερα θανατηφόρα ἀτυχήματα. Ὅλο καί μεγαλύτερες διαστάσεις στίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει πάρει καί τό πρόβλημα τῆς ταύτισης μέ τό νέο ὄργανο πού ἔχουν δεχτεῖ, ἰδίως στήν περίπτωση καρδιᾶς, ἐπειδή ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἡ καρδιά συνδέεται ἄμεσα μέ τά αἰσθήματα καί τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικοί ἐπιστήμονες πού παρέχουν ψυχολογική στήριξη στούς λῆπτες μετά τήν μεταμόσχευση δέχονται μέ βάση τήν κλινική τους ἐμπειρία, ὅτι σέ μεγάλο ποσοστό τῶν ληπτῶν (30% καί παραπάνω) παρατηρεῖται μιά κρίση ταυτότητας μετά τήν μεταμόσχευη. Αὐτή ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τρόπον τινά ἔχουν «κληρονομήσει» πλευρές τῆς προσωπικότητας τοῦ δότη, προτιμήσεις, ἀπέχθειες, ἀναμνήσεις, φοβίες καί ἐπιθυμίες του. Ἀπό πλευρᾶς ὀρθόδοξης θεολογίας κατανοοῦνται καί ἐξηγοῦνται τά φαινόμενα αὐτά ἀπόλυτα. Στά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καί κυρίως στήν καρδιά καταγράφονται καί χαράσσονται τά πάθη καί οἱ ροπές πού ὅλοι μας καλλιεργοῦμε καί στήν περίπτωση μεταμοσχεύσεων φυσικά μεταφέρονται στόν λήπτη τῶν ὀργάνων.
Ὅλα αὐτά δέν θά ἔπρεπε νά ἀνοίξουν ἐκ νέου τόν προβληματισμό γύρω ἀπό τό πολύπλευρο ζήτημα τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπό πλευρᾶς ὅλων ἐκείνων τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας πού τίς ἀντιμετώπιζαν εὐνοϊκά ὡς τώρα; Μήπως, ἰδίως μέ ἀφορμή τίς ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς πολιτείας πού ἐκδηλώνονται ἀπερίφραστα μέ τόν νέο νόμο πού ἰσχύει ἀπό τήν 1η Ἰουνίου, ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή γιά τήν ἀναθεώρηση τῆς Συνοδικῆς Ἀπόφασης ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων;

                                                                Λέων Μπράνγκ
                                                                         Δρ. Θεολογίας                   
                          «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθμ. Τεύχους 130-131
                                                                       Ἰούνιος-Ἰούλιος 2013

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Γιά ποιά Πατρίδα κόπτονται οἱ ἀπάτριδες
“σωτῆρες” μας;

Eἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση βρίσκεται σέ μία πρωτοφανῆ καμπή τῆς ἱστορικῆς της πορείας καί ἐξέλιξης. Ἡ καμπή αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι περισσότερο διαδεδομένη καί γνωστή ὡς «κρίση» ἔχει πλήξει καίρια ὅλους τους τομεῖς τοῦ πολιτικοῦ, οἰκονομικοῦ, κοινωνικοῦ καί πολιτισμικοῦ φάσματος. Ἰδιαίτερα ὅμως, ὁ ἀπότοκoς τῆς κρίσης αὐτῆς ἔχει γίνει περισσότερο αἰσθητός στίς χῶρες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου καί βεβαίως καί στήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία διανύει μία ἀπό τίς δυσκολότερες περιόδους τῆς σύγχρονης Ἱστορίας της.
Ἡ ἀνεργία, ἡ ριζική περικοπή μισθῶν καί εἰσοδημάτων, ἡ ἐξοντωτική φορολογική πολιτική, ἡ διάλυση τοῦ κράτους πρόνοιας, ἡ ἀποσάθρωση τῶν κοινωνικῶν δομῶν ἀποτελοῦν τήν καθημερινή καί  ὀδυνηρή πραγματικότητα. Ἡ καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὁ ἐξευτελισμός τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ περιφρόνηση τῶν ἀρχῶν τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας, τῆς νομιμότητας, καθώς καί ἡ κατάλυση κάθε ἔννοιας Δικαίου βρίσκονται στήν ἡμερήσια διάταξη τῶν φύλλων τῆς ἔντυπης καί ἠλεκτρονικῆς εἰδησεογραφίας. Ὅλες ὅμως αὐτές οἱ συνιστῶσες τῆς κρίσης φανερώνουν πάνω ἀπό ὅλα ἕνα ἔλλειμμα Δημοκρατίας καί μία περιφρόνηση τῶν Δημοκρατικῶν θεσμῶν.
Ὅπως εἶναι ἤδη γνωστό, μέ τήν ὑπογραφή τῆς «Συνθήκης τῆς Λισσα­βόνας», τό 2007, καθορίστηκαν γιά πρώτη φορά τά Δημοκρατικά θεμέλια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τά ὁποῖα στηρίζονται σέ τρεῖς βασικούς πυλῶνες: τήν ἀρχή τῆς Δημοκρατικῆς ἰσότητας, τήν ἀρχή τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς Δημοκρατίας καί τήν ἀρχή τῆς συμμετοχικῆς Δημοκρατίας. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση λοιπόν ὀφείλει σέ ὅλες τίς δραστηριότητές της, βάσει τῶν ἀνωτέρω θεμελιωδῶν ἀρχῶν, νά σέβεται τήν ἀρχή τῆς ἰσότητας τῶν πολιτῶν της, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά τυγχάνουν ἴσης προσοχῆς ἀπό τά θεσμικά καί λοιπά ὄργανα καί τούς ὀργανισμούς της, νά λειτουργεῖ ὡς ἀντιπροσωπευτική Δημοκρατία καί νά λαμβάνει ἀποφάσεις ὅσο τό δυνατόν πιό ἀνοιχτά καί ἐγγύτερα στούς πολῖτες της.
Γεννᾶται λοιπόν εὔλογα τό ἐρώτημα, πῶς εἶναι δυνατόν λίγα χρόνια μετά τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης αὐτῆς, οἱ ἐξελίξεις στό Εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι νά ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι οἱ Δημοκρατικές ἀρχές δέν ἀποτελοῦν τό θεμέλιο λίθο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος; Γιατί καθίσταται ὅλο καί περισσότερο ἐμφανές ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ Δημοκρατικοῦ ἐλλείμματος ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς γενεσιουργές αἰτίες τῆς κρίσης καί ἕναν ἀπό τούς βασικούς λόγους γιά τούς ὁποίους αὐτή δέν μπορεῖ νά ξεπεραστεῖ;
Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀποτελεῖ ἕνα πρωτοφανές –ἱστορικά– μόρφωμα, γιατί τά Kράτη Mέλη της συμφώνησαν, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς συμμετοχῆς τους σέ αὐτή, νά μεταβιβάσουν ὁρισμένες ἀπό τίς ἐξουσίες τους σέ συγκεκριμένους τομεῖς πολιτικῆς, στά θεσμικά της ὄργανα. Συνεπῶς, τά θεσμικά ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης λαμβάνουν δεσμευτικές ἀποφάσεις ὑπερεθνικοῦ τύπου κατά τήν ἄσκηση τῶν νομοθετικῶν, δημοσιονομικῶν, ἐκτελεστικῶν καί συνταγματικῶν τους διαδικασιῶν.
Οἱ ἴδιες δηλαδή συνθῆκες μετασχηματισμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Οἰκονο-
μικῆς Κοινότητας σέ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ὁ βασικός οἰκονομικο – κεντρικός της προσανατολισμός καθόρισαν τόσο τή μορφή ὅσο καί τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ νεοπαγοῦς θεσμικοῦ μορφώματος. Αὐτό ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν ἐμφάνιση πολλῶν ἀλληλοδιαπλεκόμενων πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, κοινω­νικῶν καί ἰδεολογικῶν δικτύων, τά ὁποῖα συνδέονται μέ διαφορετικούς κάθε φορά συμμετέχοντες, πού μπορεῖ νά εἶναι ἀπό κυβερνήσεις κρατῶν μέχρι περιφερειακές διοικήσεις, πολυεθνικές ἐπιχειρήσεις καί ποικίλες ὁμάδες ἐπιρροῆς.
Οἱ ἀποφάσεις λοιπόν πού λαμβάνονται ἀπό ὁρισμένα θεσμικά ὄργανα, ὅπως ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή, ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κ.ἄ., τά ὁποῖα ἔχουν ἰδιαίτερα αὐξημένες ἁρμοδιότητες καί μεγάλη ἐπιρροή στά κέντρα λήψης ἀποφάσεων, δέν λαμβάνονται μέ γνώμονα τά προγράμματα καί τίς προτεραιότητες τῶν Κυβερνήσεων τῶν κρατῶν – μελῶν, ἀλλά μέ βάση τή χρηματοοικονομική λογική τῶν περίφημων ἀγορῶν. Οἱ ζωές ἑκατομμυρίων Εὐρωπαίων πολιτῶν καθορίζονται ὄχι ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν Κυβερνήσεων, πού οἱ ἴδιοι ἔχουν ἐλεύθερα ἐπιλέξει μέσα ἀπό ἐκλογικές διαδικασίες, ἀλλά ἀπό ἀποφάσεις θεσμικῶν ὀργάνων, τῶν ὁποίων οἱ ἐκπρόσωποι δέν ἔχουν κἄν ἐκλεγεῖ ἀπευθείας ἀπό τό ἐκλογικό σῶμα.
Ἑπομένως, δέν εἶναι ἀξιοπερίεργο πού τό ἔλλειμμα Δημοκρατίας ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται, τόσο σέ Εὐρωπαϊκό, ὅσο καί σέ ἐθνικό ἐπίπεδο. Τό δημοκρατικό αὐτό ἔλλειμμα εἶναι πιό ἐπίκαιρο σήμερα ἀπό ὅ,τι στό παρελθόν, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ νομοθετικές ἐξουσίες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, τοῦ μοναδικοῦ Εὐρωπαϊκοῦ θεσμικοῦ ὀργάνου, πού ἀναδεικνύεται μέ ἄμεσες ἐκλογές ἀπό ὅλους τούς Εὐρωπαίους πολῖτες ἔχει ἐνισχυθεῖ σέ σχέση μέ τά πρῶτα χρόνια τῆς Εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης.
Τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο δέν ἀποτελεῖ σέ καμία περίπτωση ἕνα νομοθετικό σῶμα, τό ὁποῖο ἀντλεῖ τήν ἰσχύ του ἀπό τήν ψῆφο ἐμπιστοσύνης πού ἔχει λάβει ἀπό τούς πολῖτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, λόγω τῆς πολιτικῆς πού ἔχει διακηρύξει ὅτι θά ἀκολουθήσει ἡ ὅποια πλειοψηφία σέ αὐτό. Ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μηχανισμό πού ἔχει τή δυνατότητα ἐπιβολῆς τοῦ δικαιώματος ἀρνη­σικυρίας (βέτο) ἀπέναντι σέ νομοθετικές πρωτοβουλίες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς. Πολλές φορές μάλιστα τά τε­κται­­νόμενα στό Εὐρωπαϊκό στερέωμα «ἀπαιτοῦν» τήν παράκαμψη τῆς λειτουρ­γίας του ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Συμβούλιο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀνάγκης λήψης γρήγορων καί ἄμεσων ἀποφάσεων.
Ὅλα τά ἀνωτέρω ἐκτεθέντα συνηγοροῦν στή διαπίστωση ὅτι ἡ Εὐρω­παϊκή Ἕνωση, ὡς ἕνα ὑπερεθνικό μόρφωμα, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας ὀργανισμός μέ αὐτόνομη ὕπαρξη, πού δρᾶ ἐρήμην τῶν κρατῶν καί τῶν πολιτῶν, τούς ὁποίους, ὑποτίθεται, ὅτι ἐκπροσωπεῖ. Εἶναι σέ ὅλους κοινή ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἕνα πρωτό­γνωρο γραφειοκρατικό μηχανισμό, τοῦ ὁποίου οἱ προτεραιότητες καί τά συμφέροντα δέν συμπίπτουν μέ ἐκεῖνα τῆς πλειοψηφίας τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν. Φυσικά, ὅλα αὐτά πόρρῳ ἀπέχουν ἀπό τά ὁράματα τῶν ἐμπνευστῶν τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, καθώς καί ὅλων ἐκείνων τῶν πολιτικῶν πού ὑπηρέτησαν τό Εὐρωπαϊκό ἰδεῶδες ἐδῶ καί δεκαετίες.
Γιά τό λόγο αὐτό, εἶναι περισσότερο ἀπό ποτέ ἀντιληπτό αὐτό πού πολύ εὔστοχα ἔχει διατυπώσει ὁ Βρετανός πολιτικός ἐπιστήμονας Colin Crouch, ὅτι δηλαδή ζοῦμε σέ μία «μετά – δημοκρατική» ἐποχή. Στή σημερινή ἰδιαίτερα περίοδο, πού ἡ μία χώρα μετά τήν ἄλλη πέφτουν στά πλοκάμια τῆς βαθύτατης οἰκονομικῆς ὕφεσης, ἀπό πολύ λίγους ἀμφισβητεῖται ἡ διαπίστωση ὅτι τά θεσμικά ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τά ὁποῖα ἔχουν τή δημοκρατική νομιμότητα νά λαμβάνουν ἀποφάσεις, δέν ἔχουν οὐσιαστικά καμία ἐξουσία, ἐνῶ ἀντιθέτως τά ἐξωθεσμικά κέντρα, οἱ περίφημες ἀγορές, κυβερνοῦν, χωρίς νά ἔχουν τή δημοκρατική νομιμότητα γιά αὐτό.
Τή νοσηρή αὐτή πραγματικότητα τῆς κατάλυσης τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν δέν τήν βιώνουμε καθημερινά σήμερα στήν Πατρίδα μας; Ὁ δημαγω­γικός ἐκτροχιασμός θεσμῶν καί συνειδήσεων, ἡ ἔκπτωση ἠθικῶν ἀξιῶν καί προτύπων, ἡ ἀσυδοσία, ἡ ἀναξιοπιστία, ὁ φθόνος καί ἡ ἰσοπέδωση δέν ἔχουν παγιωθεῖ στίς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν; Ἐδῶ δέν ὑπάρχει ἔλλειμμα Δημοκρατίας, ἀλλά κάποιο φτηνό ὑποκατάστατό της. Στή χώρα μας σήμερα δέν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία οὔτε γιά τό ποιά εἶναι οὐσιαστικά τά κέντρα λήψης τῶν ἀποφάσεων, οὔτε γιά τό ποιούς σκοπούς καί ἐπιδιώξεις ὑπηρετεῖ τό πολιτικό κατεστημένο. Γιά τό λόγο αὐτό φαντάζομαι ὅτι δέν πρέπει νά ὑπάρχει οὔτε ἕνας πού νά ἔχει τήν ψευδαίσθηση ὅτι τό πολιτικό σύστημα ὑπερασπίζεται περισσότερο τά συμφέροντα τῶν Ἑλλήνων ἀπό τά ἀντίστοιχα τῶν ἀγορῶν. Ἀμφιβάλλω ἄν ὑπάρχει κάποιος πού νά πιστεύει ὅτι τό πολιτικό σύστημα δρᾶ ὡς ἐντολοδόχος τοῦ κυρίαρχου Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Κάποιοι βέβαια, ἀπό τό διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, θά ἰσχυρι­σθοῦν τό ἀντίθετο. Θά προσπαθήσουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ «σωτηρία» τῆς Πατρίδας μας. Γιά νά τή «σώσουν» θά μᾶς ποῦν ὅτι πῆραν ὅλα τά ἀπαραίτητα μέτρα πού θά ὁδηγήσουν στήν ἀνάκαμψη καί στήν ἀνάπτυξη. Θά ἰσχυριστοῦν ὅτι πολύ γρήγορα ὅλα αὐτά τά μέτρα τοῦ πιθαριοῦ τῶν Δαναΐδων θά ἀποδώσουν καρπούς. Τό ἐρώτημα ὅμως πού τίθεται εἶναι: γιά ποιά Πατρίδα κόπτονται ὅλοι αὐτοί οἱ ἀπάτριδες; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν καρφώσει στό σταυρό τοῦ μαρτυρίου; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν διαπομπεύσει καί διασύρει σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς ὑφηλίου; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν ρίξει ἡμιθανῆ, βορά στίς ἀκόρεστες ὀρέξεις τῶν ἀδίστακτων ἀγορῶν;
Ὁ ἄθλιος αὐτός καί ὀλέθριος πολιτικός συρφετός ἀναγνωρίζει σάν πατρίδα του μόνο τό μαμωνᾶ καί ὑπακούει πειθήνια στά κελεύσματα μόνο τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἀγορῶν. Εἶναι ἐνδεδυμένος μέ τό μανδύα τῆς πιό στυγνῆς κοινοβουλευτικῆς δικτατορίας καί ἔχει λάβει τά πιό ἀντιδημοκρατικά καί ἀντικοινωνικά μέτρα τῆς νεότερης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, πού ἔχουν ὁδηγήσει τόν Ἑλληνικό λαό στή φτώχεια καί στήν ἐξαθλίωση. Ἡ ἱστορική αὐτή περίοδος θά ἀποτελεῖ ἐσαεί ὄνειδος γιά ὅλους ἐκείνους πού συμμετεῖχαν στό ἀνοσιούργημα τῆς κοινωνικῆς ἀναλγησίας καί τοῦ δημοκρατικοῦ ἐμπαιγμοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί πιστεύω ὅτι θά διδάσκεται σέ ὅλα τα πανεπιστήμια τοῦ κόσμου σάν παράδειγμα πρός ἀποφυγή, σάν παράδειγμα διαφθορᾶς καί ἀποξένωσης τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ἀπό τόν κυρίαρχο λαό, τά συμφέροντα τοῦ ὁποίου θά ἔπρεπε νά ὑπηρετεῖ καί νά προασπίζει.
Ἡ Δημοκρατία, σύμφωνα μέ ἕνα μεγάλο Ἕλληνα στοχαστή, εἶναι τό πολίτευμα ἐκεῖνο ὅπου τήν ἑκάστοτε κρατοῦσα τάξη διαλέγει κατά ἀραιά χρονικά διαστήματα, τύποις ἐλεύθερα ὁ λαός, ἐπειδή εἶναι ὑποτελής στούς λίγους, πού ἐλέγχουν καί διαπλάθουν ψυχολογικά τή βούλησή του. Ἡ δημοκρατία καθίσταται ἔτσι μία ὀλιγαρχία τῶν ποικίλης φύσεως δημαγωγῶν, πού ἡ ὀλιγαρχική της οὐσία, κάπως, κατά ἕνα περιορισμένο μέτρο, ἀλλοιώνεται ἀπό τήν τυπική ἐξουσία τοῦ ὅλου νά ἐκλέγει τούς λίγους ἐξουσιαστές του. Ἡ Παιδεία προσδιορίζει αὐτό τό μέτρο. Ὅταν εἶναι σχετικῶς μεγάλο, μποροῦμε μέ κάποια εἰρωνεία βέβαια, νά μιλᾶμε γιά Δημοκρατία. Ὅταν εἶναι μᾶλλον μικρό, τότε καλύτερα νά μιλᾶμε γιά μία παρέκβαση τῆς χειρότερης Ὀλιγαρχίας.
Ἄραγε, τά πράγματα εἶναι τόσο ἀπαισιόδοξα; Δέν ὑπάρχει κάποια νότα αἰσιοδοξίας; Βεβαίως καί ὑπάρχει! Ἡ ἐλπίδα καί ἡ αἰσιοδοξία θά ἔλθει ὅταν θά γίνουμε ἄξιοι νά ἐπιλέγουμε πολιτικούς ἀπό τούς πιστούς τοῦ ἐκκλησιάσματος, πού σάν ὅραμά τους θά ἔχουν τό νά καλλιεργοῦν πνευματικά καί νά ἐκπαιδεύουν τούς πολῖτες. Τότε θά μποροῦμε καί νά ἐπιλέγουμε καλούς πολιτικούς καί νά ἀναδεικνύουμε καλές Κυβερνήσεις. Καί αὐτό, γιατί θά ἰσχύει πάντοτε ὁ μεστός ἀπό ἀλήθεια λόγος τοῦ Σωκράτη στόν Γοργία τοῦ Πλάτωνος: «Οἶμαι μετ’ ὀλίγων Ἀθηναίων, ἵνα μή εἴπω μόνος, ἐπιχειρεῖν τήν ὡς ἀληθῶς πολιτικήν τέχνην καί πράττειν τά πολιτικά μόνος τῶν νῦν».
                                                               Ἰωάννης Χαραλάμπης
                                                                      Οἰκονομολόγος
                    «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθμ. Τεύχους 130-131
                                                                Ἰούνιος-Ἰούλιος 2013