Ray Brown Trio feat. Kevin Mahogany - Yardbyrd Suite

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω

Νικόλαου Μητροπολίτη Μεσογαίας 

100 ερωτήσεις και απαντήσεις περί πίστεως

Ὑπάρχει Θεός; Γιατί βαφτιζόμαστε μικροί: Τί θά λέγατε γιά τή θεωρία τῆς ἐξέλιξης; Ὑπάρχει κάτι πού νά ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ; Τί ἐννοεῖτε ἐμπιστοσύνη στό δρόμο τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί δέν μποροῦμε νά τά καταλάβουμε ὅλα αὐτά; Τί ἐννοοῦμε ἁγιότητα; Ὑπάρχει ἐλπίδα; Ὑπάρχει γνήσια Ἐκκλησία; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναστηθεῖ ἕνας νεκρός; Τί θά πεῖ ἡ λέξη μυστήριο τοῦ Θεοῦ; Πῶς μπορῶ νά δώσω ζωή στή… ζωή μου; Τί θά πεῖ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Γιατί τόσος πόνος;

Νεοναζιστικός, παγανισμός και ορθόδοξη Εκκλησία

Παρεμβάσεις και τεκμήρια

Συλλογικό έργο
επιμέλεια: Σταύρος Ζουμπουλάκης
εισήγηση: Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, Παύλος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος, Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Βασίλειος Θερμός, Γιώργος Καλαντζής

Άρτος Ζωής, 2013
172 σελ.

Παγανισμός, ως θεολογική έννοια, είναι η διάκριση των ανθρώπων σε δικούς μας και ξένους, σε ανώτερους και κατώτερους, σε εχθρούς και φίλους, παγανισμός είναι η λατρεία της γης, η φωνή του αίματος και της φυλής, η έξαρση της φυσικής ρώμης. Στον παγανισμό η βιβλική παράδοση αντιτάσσει την καθολικότητα του ανθρώπινου προσώπου στην απόλυτη γυμνότητά του, το ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς κανέναν προσδιορισμό, εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό ή άλλον. Η πιο ακραία έκφραση της παγανιστικής θεοποίησης της φυλής και του αίματος στην ιστορία υπήρξε ο ναζισμός του 20ου αιώνα, τον οποίο στήριξαν αλίμονο, και εκατομμύρια χριστιανοί.

Το αποτρόπαιο πρόσωπο του ναζιστικού παγανισμού αναβιώνει σήμερα στον τόπο μας με τη Χρυσή Αυγή, που διακρίνει ξανά τον κόσμο, όπως οι πρόγονοί της Γερμανοί ναζί, σε ανθρώπους και υπανθρώπους, και απειλεί την κοινωνία και τη δημοκρατία μας. Ενάντια σε αυτήν την πραγματική απειλή, η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος όχι μόνο δεν κινητοποιείται αλλά τηρεί, κατά πλειονότητα, μια στάση σιωπής ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ρητής δημόσιας υποστήριξης!

Το παρόν βιβλίο -το οποίο θα ήταν εντελώς περιττό, αν η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε πάρει θέση εναντίον της φονικής οργάνωσης- χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος δημοσιεύονται οι εισηγήσεις από την ομότιτλη εκδήλωση που διοργάνωσε ο Άρτος Ζωής, στις 26 Νοεμβρίου 2012 στην Αθήνα, και στις οποίες έχουν προστεθεί δύο ακόμη κείμενα μητροπολιτών. Το δεύτερο μέρος αποτελεί ένα μικρό απάνθισμα κειμένων της ίδιας της Χρυσής Αυγής, δημοσιευμένων στα έντυπά της, που δείχνουν χωρίς περιφράσεις το βαθύ μίσος κατά του χριστιανισμού.
Οι χριστιανοί πολίτες της Ελλάδος δεν έχουν σήμερα καμιά απολύτως δικαιολογία να μην πρωτοστατούν στον αγώνα εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο συμπονετικός άνθρωπος

Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν

Τί θέση έχουν τα συναισθήματα στην πολιτική; Πρέπει να τα αποκλείσουμε από κάθε περιγραφή του πολιτικού φαινομένου, όπως πρότεινε ο Μαξ Βέμπερ; Ποιο ρόλο πρέπει, ειδικότερα, να δώσουμε στη συμπόνια για τα βάσανα και τις οδύνες του άλλου ανθρώπου; Η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η αγάπη, όταν εισέρχονται στο πεδίο της πολιτικής, δεν έχουν άραγε άλλη μοίρα εκτός από την εργαλειοποίησή τους από την εξουσία; Εμβριθής αναγνώστρια του Αριστοτέλη, του Τοκβίλ και του Ρουσσώ, η Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν διερευνά, στο μικρό αλλά πλούσιο αυτό βιβλίο, τις ανθρωπολογικές και ηθικές προϋποθέσεις της έλλογης πολιτικής πράξης και το ρόλο ειδικότερα των φιλάλληλων συναισθημάτων σε αυτή.....

Ποιος Θεός και ποιος άνθρωπος;

Φιλοσοφικά δοκίμια: Λεόν Σεστώφ, Εμμανουήλ Λεβινάς, Σιμόν Βέιλ, Χανς Γιόνας, Πωλ Ρικαίρ, Γιούργκεν Χάμπερμας, πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, Γκύντερ Άντερς, Μισέλ Φουκώ

Σταύρος Ζουμπουλάκης

Πόλις, 2013
166 σελ.

Ο Θεός για τον οποίο γίνεται λόγος σε αυτό το βιβλίο είναι ο Θεός της Βίβλου, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αξεχώριστα, ο Θεός δηλαδή που εξέρχεται σε αναζήτηση του ανθρώπου, ο Θεός που κλείνει συμφωνίες μαζί του, που γίνεται τελικά άνθρωπος ο ίδιος. Ο άνθρωπος από την άλλη είναι ο άνθρωπος της ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος του ελέους και της αλληλεγγύης. Ο άνθρωπος που, όταν είναι πιστός, ξέρει ότι ο δρόμος για τη συνάντηση με τον Θεό περνάει μέσα από την έμπρακτη αγάπη για τον πλησίον, είναι δηλαδή ο δρόμος της ηθικής.

Η σχέση τους είναι θυελλώδης: ο Θεός φανερώνεται και κρύβεται, μιλάει και σωπαίνει, ελεεί και τιμωρεί - ο άνθρωπος λατρεύει και αποστατεί, υπακούει και εξεγείρεται. Το θέατρο της σχέσης τους δεν είναι μόνο ο προσωπικός βίος του καθενός, είναι και η ιστορία, επηρεάζεται άρα καθοριστικά ετούτη η ούτως ή άλλως δύσκολη σχέση και από τους ανέμους που φυσάνε εκεί.

Η συζήτηση της σχέσης αυτού του Θεού και αυτού του ανθρώπου σε τούτο το βιβλίο γίνεται μέσα από το έργο φιλοσόφων και στοχαστών της εποχής μας, τοποθετείται άρα στο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο της ανάπτυξης της επιστήμης και της αυτονομίας του ατόμου.

Τα δοκίμια υποτιτλοφορούνται φιλοσοφικά, όχι επειδή θέλω να σφετεριστώ μια ιδιότητα, που δεν έχω, την ιδιότητα του φιλοσόφου, αλλά για να διευκρινιστεί απλώς εξαρχής ότι δεν είναι θεολογικά, ότι δεν εκκινούν δηλαδή από βεβαιότητες ούτε, πολύ περισσότερο, καταλήγουν σε βεβαιότητες. Συζητούν ερωτήματα που παραμένουν και για μένα τον ίδιο ανοιχτά, ακόμη και όταν φαίνεται να λαβαίνουν μια κάποια απάντηση.

Το χρέος έγινε ιδιωτικό

Του Νίκου Ξυδάκη

Η επικείμενη υπερφορολόγηση ακίνητης περιουσίας, με κριτήριο την κατοχή και όχι την πρόσοδο, και με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, υπερδιπλάσιες των τρεχουσών αγοραίων τιμών, υπολογίζεται να αποφέρει έσοδα περί τα 4 δισ. ευρώ, έναντι περίπου 500 εκατ. το 2012 και άνω των 2,5 δισ. το 2013 από την ίδια πηγή. Πλήττονται οι μικροϊδιοκτήτες· οι μεγάλες περιουσίες ελαφρύνονται συγκριτικά. Για το 2014 έχουν προϋπολογιστεί συνολικά περί τα 11 δισ. ευρώ φόρων, οι περισσότεροι από μισθωτούς και συνταξιούχους. Κάπως έτσι θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα. Tο δημόσιο χρέος, αφού κατέφαγε τον δημόσιο και κοινωνικό πλούτο μέσω του PSI, τώρα μεταφέρεται άμεσα στους πολίτες, γίνεται δυσβάσταχτο ιδιωτικό χρέος. Αυτή η μετακύλιση χρέους ουσιαστικά σημαίνει μείζονα κοινωνικό μετασχηματισμό· γκρεμίζει τις εδραιωμένες από αιώνων πεποιθήσεις περί αποταμίευσης και εξασφάλισης, και μεταβάλλει μέγα μέρος του πληθυσμού σε ακτήμονες, με άνεργα τέκνα και ζοφερές προοπτικές αυτοαπασχόλησης. Με άλλη νομοθετική ρύθμιση, προβλέπεται η αυτόματη κατάσχεση καταθέσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με δεδομένο ότι όλοι οι μισθωτοί και οι επιχειρηματίες διακινούν τα χρήματά τους μέσω τραπεζών, υποθέτουμε ευλόγως ότι όποιος χρωστάει στο Δημόσιο μηδενίζει ήδη σταθερά το καταθετικό του υπόλοιπο. Ο πολίτης βλέπει πλέον το κράτος ως διώκτη και εξολοθρευτή, και όχι ως εγγυητή της ιδιοκτησίας, της εργασίας, του επιχειρείν. Οι νομοθετούντες ίσως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτοκτονούν πολιτικά, στρεφόμενοι εναντίον των κοινωνικών στρωμάτων τα οποία υποτίθεται εκφράζουν και υπερασπίζονται. Ιδίως η συντηρητική παράταξη φαίνεται να μη διδάσκεται από την καταστροφή της Κεντροαριστεράς, και εξακολουθεί μαζί της να υπονομεύει τις στοιχειώδεις δυνατότητες ανάκαμψης για το φρόνημα των νοικοκυραίων, υποσκάπτοντας μαζί και την εμπιστοσύνη τους προς το πολιτικό σύστημα. Γιατί; Ισως διότι έχουν απολέσει κάθε επαφή όχι μόνο με την πραγματικότητα, αλλά και με τις δομές του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Τις Κυριακές τα μαγαζιά θα μένουν ανοιχτά
του Νίκου Ξυδάκη
Το καλοκαίρι προεκτείνεται αλλόκοτα μες στον Νοέμβριο. Στους δρόμους της πόλης άλλοι κυκλοφορούν με κοντομάνικα και μαύρα γυαλιά κι άλλοι με καμπαρντινάκια και μπότες. Η διχοστασία δείχνει τους ποικίλους δισταγμούς, μια ψευδαίσθηση πολλών επιλογών, τις πολλές παράλληλες στρατηγικές επιβίωσης• ο καθείς κοιτάει πώς να βολευτεί, πώς να διαπλεύσει τον πολλαπλώς ανησυχητικό χειμώνα του 2014 χωρίς καίριες απώλειες.
Η πολύμορφη, πλην καχεκτική, ατομικότητα εκδηλώνεται στους δρόμους πολλαπλώς. Ο φθινοπωρινός ήλιος φωτίζει από χαμηλά τα πρόσωπα και τα δείχνει σχεδόν πέτρινα, σμιλεμένα σε πάγο. Η αιθρία μαλακώνει τη δυσθυμία, αλλά μέχρι εκεί• δεν κατορθώνει να απογειώσει τα αισθήματα, τη λαχτάρα για ζωή. Υπό άλλες συνθήκες… Υπό άλλες συνθήκες, τα ραδιόφωνα θα παπαγάλιζαν από όρθρου βαθέος “καλά να περνάτε”. Υπό τις παρούσες συνθήκες, τα ράδια αναλύουν τους φόρους ακινήτων, κι όσοι έχουν ακόμη δουλειά και εισόδημα λογαριάζουν τους φόρους• οι άλλοι δεν νοιάζονται για φόρους, λογαριάζουν μόνο πόσο κοστίζουν δυο τσάντες στο σούπερ μάρκετ.
Τα παιδιά του γυμνασίου φέρονται πιο ώριμα, σε κοιτάνε στα μάτια, είναι πιο μελαγχολικά, άλλαξαν τα τελευταία χρόνια, μου έλεγε φίλη καθηγήτρια στο Θησείο, έμπειρη και ευαίσθητη λειτουργός. Πιο ώριμα στα δεκατρία, δεκατέσσερα, τα υπερχαϊδεμένα και κακομαθημένα παιδιά της υπογεννητικής υπερχρεωμένης Ελλάδας. Ξεδιάλεγα αντιβιοτικά στο τραπέζι της κουζίνας και στ’ αυτιά μου αντηχούσε η λιτή περιγραφή της ωρίμανσης στα δεκατρία-δεκατέσσερα.]
Τα τραπεζάκια καταλαμβάνουν άπληστα τους πεζόδρομους, αλλά είναι τόσο πολλά τα καφενεία που δεν γεμίζουν ποτέ. Παρ’ όλ’ αυτά, διεκδικούν με πείσμα τον δημόσιο χώρο και τον κερδίζουν, τον καταπατούν. Οι διαβάτες ελίσσονται αυτοματικά σε στενούς διαδρόμους, πάνω από ποτήρια φρέντο. Περπατούν ξεκούρδιστα, μηχανικά.
Στα φτηνομάγαζα Tiger οι κυρίες της Ερμού βομβούν συγκρατημένα. Δανέζικο ντιζάιν και κόνσεπτ, ένα Ικέα τσέπης, όλα σελφ σέρβις, κανένας πωλητής, οι αγοραστές τριγυρνάνε σαν θηρευτές ευκαιριών, όλα ημιχρήσιμα, όλα ημικαλαίσθητα ημιορεκτικά, ορισμένως όλα να φαίνονται φτηνά, να γεμίζεις μια τσάντα με δέκα-είκοσι ευρώ για μια shopping therapy καθολικά made in China, υπόκωφα απεγνωσμένη. Στις ουρές η ευρωστωικότητα ραγίζει, τα ψώνια των ολίγων ευρώ έχουν εξαντλήσει ήδη το θεραπευτικό τους αποτέλεσμα. [Η Γερμανοαθηναία Σουζάνε μου είχε περιγράψει προ ετών την έκπληξή της όταν είδε ότι οι συμπατριώτες της μικρομεσαίοι Γερμανοί, μετά την Ατζέντα 2000 του Σρέντερ, μπορούν πια να ψωνίζουν μόνο από τα κινέζικα.]
Σε τέτοια μαγαζιά με περιττά φτηνά κινέζικα θα πάνε να ψωνίσουν κυριακάτικα οι νεόπτωχοι. Αντί για τη Θεία Λειτουργία ή τον καφέ με εφημερίδες, αντί της εκδρομούλας με ταβέρνα, αντί του οικογενειακού γεύματος, θα σπεύσουν να διασκεδάσουν τη φτώχειά τους με ψώνια, να βουτηχτούν στην ειρωνεία: να αγοράσουν ό,τι δεν πρόλαβαν όλη την εργάσιμη εβδομάδα ― όσοι έχουν ακόμη εργασία.
Το πάρτυ της αφθονίας είναι ανάμνηση θαμπή, ματαιωμένη βουλιμία. Στο τεράστιο σούπερ μάρκετ, ζητάνε φρέσκια ρικότα, η υπάλληλος χαμογελά με συγκατάβαση “πάνε αυτές οι εποχές, τώρα φέτα…” Σ’ έναν όροφο πολυκαταστήματος της Ιπποκράτους, εκεί που πρόπερσι συνωστίζονταν οι πελάτισσες ανάμεσα σε κατάμεστα ράφια, τώρα ερημιά. Όλα τα ράφια άδεια• τα λιγοστά προϊόντα, τα ίδια και τα ίδια, είναι απλωμένα στους πάγκους, αραιά, στολισμένα για να δείχνουν πολλά. Σε τέτοια άδεια μαγαζιά θα πάνε, λέει, οι νεόπτωχοι να σουλατσάρουν τις Κυριακές της Ύφεσης. Θα βγουν από τα δανεικά επισφαλή σπίτια και θα μπαινοβγαίνουν σε φούρνους που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιακό με πρώην υψηλό ενοίκιο, θα προσπερνούν μισοάδεια καφενεία και βιτρίνες, σαν τα ζόμπι του Ρομέρο στο ανωφελές mall.
Εικόνες από το παρελθόν των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, εικόνες από το χρεοκαπιταλιστικό παρόν. Η ενδόρρηξη μάς συνδέει υποδόρια με τη Ρωσία του Γέλτσιν. Ένας κόσμος ραγισμένος βυθίζεται εντός του, χωρίς φωνή, χωρίς λυγμό. Υπόκωφα, σχεδόν βουβά, η ενδόρρηξη έρπει στους ηλιόλουστους δρόμους, γεμίζει τα αστικά διάκενα, ορίζει τις συμπεριφορές. Στα μουδιασμένα χείλη διαβάζεις ίδια μουρμουρητά “δεν πάει άλλο έτσι”, “να βρω τη δόση”, “ευτυχώς είμαι κοντά στο μετρό”, “ήρθε η ΔΕΗ”, “καλά που δεν πιάσανε τα κρύα” “έχει υπόλοιπο ο λογαριασμός μισθοδοσίας;” “γιατί μου το ‘πε αυτό;” “θα προλάβω το εφάπαξ;” “τις Κυριακές τα μαγαζιά θα μένουν ανοιχτά”.

Ο Παπαδιαμάντης μιλάει για την χρεοκοπία

Τις ημύνθη περί πατρής;
Και τι πταίει η γλαύξ η θρήνουσα επί των ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί αυτοί οι βουλευταί εκατέστρεψαν το έθνος αναθεμά τους! Κάψιμο θέλουν όλοι τους. Τότε σ'εξεθέωναν οι προεστοί και οι "γυφτοχαρατζήδες" τώρα σε "αθεώνουν" οι βουλευταί και οι δήμαρχοι.
Αυτοί που είχαν το λύειν και δεσμείν εις τα δύο κόμματα τους έταζαν "φούρνους με καρβέλια" δώσαντες αυτοί ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά απέναντι καθώς τους είπαν και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ'τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού σύμφωνα με τον λογαριασμόν ον ήθελαν παρουσιάσουν.
Το τέρας το καλλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν την θεσιθηρίαν τον τραμπουκισμόν τον κουτσαβακισμόν της εις τους νους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι παρασιτών τα οποια αποζώσιν εξ αυτού.
Μεταξυ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον και επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Άμυνα περί πατρής θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

"Να παύση η συστηματική περιφρόνησις της θρησκείας εκ μέρους των πολιτικών ανδρών,επιστημόνων, λογίων,δημοσιογράφων και άλλων. Η λεγόμενη ανωτέρα τάξις να συμμορφωθή με τα έθιμα της χώρας αν θέλη να εγκληματισθή εδώ. Να γίνει προστάτις των πατρίων και όχι διώκτρια. Να ασπασθή και να εγκολπωθή τας εθνικάς παραδόσεις. Να μη περιφρονή αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν. Να καταπολεμηθή ο ξενισμός, ο πιθηκισμός, ο φραγκισμός...Να μη χάσκωμεν προς τα ξένα"..."Ημύνθησαν περί πατρής οι άστοργοι πολιτικοί οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;...άμυνα περί πατρής δεν ειναι αι σπασμωδικαί κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείται ουδε τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα περί πατρής θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η αταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος και η πρόληψις της χρεωκοπίας. Και τι πταίει η γλαύξ η θρήνουσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος"!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

" Σε παγκόσμια κλίμακα το μεν κεφάλαιο ήταν πλέον πιο συγκεντρωμένο και αρπακτικό από ποτέ η δε εργατική τάξη είχε αυξηθεί σε μέγεθος. Είχε αρχίσει να διαφαίνεται το ενδεχόμενο ενός μέλλοντος στο οποίο οι μεγιστάνες του πλούτου θα έβρισκαν καταφύγιο στις οπλισμένες και οχυρωμένες κοινότητες τους ενώ το ένα περίπου δισεκατομμύριο υπόλοιποι Δυτικοί θα κατοικούσαν σε δυσώδεις παραγκουπόλεις περικυκλωμένοι από ειδικούς φρουρούς και συρματοπλέγματα.Υπό εκείνες τις συνθήκες το να ισχυρίζεται κανείς ότι ο Μαρξισμός είχε ξοφλήσει ισοδυναμούσε με το να ισχυρίζεται ότι η πυροσβεστική υπηρεσία αποτελούσε ξεπερασμένη ιδέα επειδή οι εμπρηστές είχαν γίνει πιο πανούργοι και πιο πολυμήχανοι από ποτέ.
Οι ανισότητες πλούτου στη δική μας εποχή έχουν βαθύνει δραματικά. Σήμερα το εισόδημα ενός και μόνο Μεξικάνου δισεκατομμυριούχου ισοδυναμεί με τις αποδοχές των φτωχότερων δεκαεπτά εκατομμυρίων συμπατριωτών του. Ο καπιταλισμός δημιούργησε ασύγκριτη ευμάρεια σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο όμως το κόστος - η καταδίκη δισεκατομμυρίων ανθρώπων στην σχεδόν απόλυτη φτώχεια- ήταν αστρονομικό. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα το 2001 2,74 δισεκατομμυρια άνθρωποι ζούσαν με λιγότερα απο δυο δολάρια τη μέρα.(...) Οι δεξιοί που παραδέχονται ότι θα υπάρχουν πάντα κολοσσιαίες αδικίες στο σύστημα και ότι πρόκειται μεν για μια σκληρή πραγματικότητα αλλά οι εναλλακτικές δυνατότητες είναι ακόμα χειρότερες είναι τουλάχιστον παρά την αδιαντροπιά τους πιο έντιμοι από εκείνους που κηρύττουν ότι εντέλει όλα θα διορθωθούν. Αν απλά συνέβαινε να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί όπως υπάρχουν μαύροι και λευκοί τότε θα μπορούσε κάλλιστα τα πλεονεκτήματα των ευπόρων να επεκταθούν εν καιρω στους μη προνομιούχους.Αλλά το να επισημαίνει κανείς ότι απλά συμβαίνει κάποιοι άνθρωποι να στερούνται τα πάντα και άλλοι να ευημερούν είναι σαν να επισημαίνει ότι ο κόσμος απλά περιλαμβάνει και αστυνομικούς και εγκληματίες. Όντως ισχύει το τελευταίο έτσι όμως συσκοτίζεται η αλήθεια ότι οι αστυνομικοί υπάρχουν επειδή υπάρχουν εγκληματιες..."
Terry Eagleton

"Από μόνα τους το τουίτερ ή το φέισμπουκ δεν είναι «έκφραση δημοκρατίας», είναι όμως κατάλληλοι καθρέφτες των πραγματικών προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η σύγχρονη δημοκρατία και κυρίως ενός λαϊκισμού που χαϊδεύει τα θέλω, κι ας μην έχει καμιά απάντηση στο τι μπορώ να κάνω".
Π. Διαμαντάκου

«Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή».
Βραζιλιάνος Αρχιεπίσκοπος Don Helder Camara

"Kύριο γνώρισμα στην οργάνωση της καινούργιας Ευρώπης η χρηματολαγνεία του τυχοδιώκτη (ή της απελπισμένης φτωχολογιάς) που κυνηγούσε στην αμερικανική ήπειρο την «ευκαιρία». Ίδια λαγνεία με αυτή των βαρβαρικών εισβολέων στην ευρωπαϊκή Δύση στις αρχές του Mεσαίωνα: Όλα να είναι «ιδιωτικά», να υπακούνε στη λογική της διαφοράς αφέντη - δούλου, τελείως αδιανόητη η έννοια του «δημόσιου συμφέροντος», του κοινωνικού κράτους. Όλα να πουλιούνται και να αγοράζονται: η γνώση και η καλλιέργεια, το νερό που μας ξεδιψάει και το φως που μας φωτίζει, η εγχείρηση και το φάρμακο, η περίθαλψη και η νοσηλεία, το σχολικό βιβλίο και ο παιδικός σταθμός, το μέσο μεταφοράς. Να αξιολογείται η Τέχνη από τον εντυπωσιασμό που κατορθώνει, η πληροφόρηση να αγοράζεται από επαγγελματίες της παραπλάνησης, την ψυχαγωγία να την εμπορεύεται ο υπόκοσμος της διαστροφής και της χυδαιότητας".
Χρ. Γιανναράς

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ: ΓΙΑ ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Κυριακή, 21 Ιούλιος 2013 10:45 imverias.blogspot.gr

.Το Άγιον Όρος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα ''Μιράζ 2000'' πάνω απ' τον Άθω πέρυσι τέτοιες μέρες.

Ήταν το δώρο των φρουρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε αποκαλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να μετράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...


Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοικίες των αγγέλων. Να βλέπουν μ' όλα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμολύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των εραστών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.

Όταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωματούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Περιβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμεσα σε κάτι φληναφήματα περί ισότητας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλλα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιογραφικών πονηρεύτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδεχόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ήθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε άγιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας.

Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ, τους εναπομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας αξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβάρια του και ελεύθερους πολιορκημένους και γυναίκες να χορεύουν κατά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατανόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.

Πώς να τους πω όμως, πως εμείς μαθημένοι να πληρώνουμε περατατζίδικα στο Χάρο, με τραγούδια σαν το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια ντουφέκια», έχουμε μια Παναγιά που δεν είναι σαν τη Μαντόνα τους και κηδεύει το παιδί της με «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος...».

Τι να τους πω; Πως το Άβατον το σεβάστηκαν επί τετρακόσια χρόνια οι μουσουλμάνοι κατακτητές μας; Πως, όποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λαός, γυναικόπαιδα, έτρεξαν να κρυφτούν στο Άγιον Όρος. Το Άβατον ήρθη, όπως με την Αγάπη και για την Αγάπη αίρεται ως και η ελευθέρια;

Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλλου πλανήτη αν τους έλεγα πως, όποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ' αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλλογίζονται με το μέτρο των δήθεν δημοκρατών που καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδέχονται την αποικιοκρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμφέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάργκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το απαραίτητο μέτρο συνετισμού της ηγεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναίκας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιερώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναίκα όσο πουθενά αλλού. Είναι παράλογο, λοιπόν, το Άβατον;

Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το... πολιτισμένο γεγονός να υπάρχουν κέντρα διασκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέσα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον... αέρα κοσμικότητας που αποπνέουν. Πώς να το καταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση;

Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκατάβαση, όταν δεν μπορεί να ηθικολογήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνάσματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά παρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πράσινη για τις δυτικές συμμαχικές ανάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρωπαίοι θα αναζητούν σεξουαλικό τουρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως ...διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κεφάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, άσπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας δήθεν των φύλων, ούτε να μιλούν επιτρέπεται για το Άβατον του Άθω.

Νισάφι πια! Εκτός κι αν αληθεύουν οι πληροφορίες πως τάχαμου η Ουνέσκο για να πατήσει πόδι εκεί όπου της λένε πως υπάρχουν θησαυροί, με σταυροψυχάρεια τερτίπια και κατάλληλη διπλωματική εκμετάλλευση της βαλκανικής πολυεθνικότητας των μονών, μηχανεύεται να θέσει υπό την προστασία της το Άγιον Όρος. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άνδρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζιλίκι, την απεχθανόμαστε και την πατρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πώς να κατανοήσουν όλοι αυτοί οι προστάτες και οι προστάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Πανάγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλοντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Σ' αυτήν την Ορθόδοξη «πόρτα» του Ουρανού, οι δικοί μας άντρες μάς αφήνουν εμάς τις αγαπημένες τους κέρβερους. Και βρυχώμεθα κάθε που κάποιος ή κάποια βαφτίζει «πολιτική», το ανίερο δικαίωμα να παρεμβαίνει στην ιερότητα της προσευχής που δεν καταλαβαίνει. Αν δε, προσπαθήσει να την ...εφαρμόσει κιόλας, δαγκώνουμε.

Agioritikovima.gr

Χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση των απολύσεων στον Ιδιωτικό Τομέα, νέα φορολεηλασία, «ξαφνικός θάνατος» νέων οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου Δημοσίου Τομέα, άρση της αναστολής πλειστηριασμών κατοικιών για χρέη προς το δημόσιο συνθέτουν την πολιτική της Συγκυβέρνησης που υλοποιείται με το πολυνομοσχέδιο που προωθείται για ψήφιση στη Βουλή.
Η Κυβέρνηση εμμένει στην εφαρμογή του πιο ανελέητου σχεδίου αποσάθρωσης εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών - συνταξιοδοτικών, συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων από τη Μεταπολίτευση και έπειτα, εις βάρος των εργαζομένων και της Κοινωνίας.
Σε μια χώρα που η ανεργία έχει φτάσει στο 30% (των νέων στο 60!!!), η ελληνική κοινωνία φτωχοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς, το Κοινωνικό Κράτος καταρρέει κι ενώ είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν δεκαετίες υψηλών ρυθμών ανάπτυξης για να επιστρέψουμε - απλώς - στα προ κρίσης, επίπεδα, νέα μέτρα προωθούνται, οδηγώντας σε όλο και μεγαλύτερη ανεργία και εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η πολιτική των μνημονίων, της σκληρής και μονόπλευρης λιτότητας, της πλήρους ισοπέδωσης της εργασίας, των απολύσεων και της ανεργίας, της δραματικής μείωσης εισοδημάτων, της ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, της διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους, της Υγείας, της Παιδείας, των Δημοτικών Υπηρεσιών και της εκποίησης του Δημόσιου Πλούτου πρέπει να ανατραπεί.

(από το διαδίκτυο)

Χριστιανική Πίστη και Ταξική Κοινωνία
Πολλοί, έχουν την εντύπωση πως η Χριστιανική πίστη αποδέχεται την ταξική διάσταση της κοινωνίας, και πως θεωρεί την ύπαρξη πλουσίων και φτωχών, ως μια θεόδοτη κατάσταση.
Η αλήθεια όμως, είναι τελείως διαφορετική. Στην Καινή Διαθήκη, η ευθύνη για την οικονομική ανισότητα προσγράφεται στους ανθρώπους (Ιωάννης Πέτρου, καθηγητής θεολογίας στο Α.Π.Θ., “Κοινωνική Δικαιοσύνη. Το πρόβλημα της κοινωνική δικαιοσύνης στην παράδοση της Ορθοδοξίας”, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 22).
Σύμφωνα με τον δρ. Θεολογίας και αρχισυντάκτη του περιοδικού “Σύναξη”, κ. Θανάση Παπαθανασίου: “Οι Πατερικές θέσεις, προσφέρουν τη βάση για μια ριζική αμφισβήτηση της ταξικής κοινωνίας. Όχι μόνο δεν την εκλαμβάνουν ως θέλημα του Θεού, αλλά -αντιθέτως- τη θεωρούν ως μια από τις ολέθριες συνέπειες της πτώσης του ανθρώπου.” (Συλλογικό έργο, “Χριστιανοί και Πολιτική”, εκδόσεις περιοδικού Manifesto, σελ. 26). Ο κ. Παπαθανασίου, επίσης παραθέτει απόσπασμα από τον Γρηγόριο το Θεολόγο, το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά πως “ο νόμος τον οποίο πρέπει να δέχεται ο χριστιανός, δεν είναι του ισχυρού(δηλαδή η ταξική ανισότητα), αλλά του Δημιουργού (δηλαδή η ισότητα).” (P.G. 35, 892Α-Β).
Όπως λέει και ο στίχος στο παραπάνω τραγούδι: “Κοινωνία ταξική είσαι ένοχη πολύ, γιατί μας χτυπάς, μας λιώνεις και μας θανατώνεις”.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί μια τέτοια κοινωνία, να είναι αποδεκτή από τον Χριστιανισμό, στου οποίου την πίστη, η δικαιοσύνη και η απελευθέρωση, είναι βασικά στοιχεία. Η αποδοχή της, είναι ξένη προς την χριστιανική πίστη. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο“πολλοί παρασύρονται και στρέφονται κατά του ίδιου του Θεού, αφού πείθονται πως είναι θέλημα του Θεού ο πλουτισμός ανθρώπων βρώμικων, απατεώνων και ακόλαστων, που δεν τους αξίζει να αντικρίζουν τον ήλιο, να ζουν και να αναπνέουν, και οι οποίοι αναστατώνουν τα πάντα γύρω τους, αρπάζουν τα σπίτια των χηρών, αδικούν τους ορφανούς, καταδυναστεύουν τους κατωτέρους τους” (P.G. 56,158).

(από το διαδίκτυο)

ΟΙ  ΠΟΙΜΕΝΕΣ  ΘΑ  ΓΙΝΟΥΝ

ΗΘΙΚΟΙ  ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ

ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΕΩΣ  ΑΝΘΡΩΠΩΝ;

Ἀπό τίς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ μας ἔχει γίνει ἐπανειλημμένα ἀναφορά στό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων, τόσο σέ εἰδικά ἄρθρα ὅσο καί στή συνάφεια ἄλλων ἄρθρων. Ὡστόσο ἀπό τήν 1η Ἰουνίου τοῦ 2013 μπαίνει σέ ἰσχύ ὁ νέος νόμος 3984/2011 τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης πού ψηφίστηκε τό καλοκαίρι τοῦ 2011 ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο. Ὁ νόμος αὐτός ὁρίζει ὅτι ὁ κάθε Ἕλληνας πολίτης θεωρεῖται αὐτόματα δότης ὀργάνων σώματος ἐάν δέν ὑποβάλει δήλωση ἄρνησης στόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Ὁ τελευταῖος βέβαια, ἔχοντας στή διάθεσή του ὅλα τα μέσα, φροντίζει μέ διαφημιστικές καμπάνιες νά διαδώσει τήν κατ’ αὐτόν τόσο ἀνθρωπιστική «δωρεά» ὀργάνων, ἀποκρύπτοντας ἐπιμελῶς ἀπό τούς ἀνυποψίαστους πολίτες τήν ὠμή ἀλήθεια γιά τίς μεταμοσχεύσεις.

Μέ τόν νόμο αὐτό ἐκδηλώνονται μέ τόν πλέον ἀπροκάλυπτο τρόπο οἱ ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς πολιτείας, ἡ ὁποία δέν ἀρκεῖται πιά στήν οἰκονομική ἀφαίμαξη τῶν πολιτῶν ἀλλά προχωρεῖ καί στήν κατάσχεση τῶν σωμάτων τους. Ἀπό πλευρᾶς τῶν ἰατρῶν-ὑπερασπιστῶν καί τοῦ ὅλου μηχανισμοῦ τῶν μεταμοσχεύσεων πού ἔχουν μιά καθαρά ἄθεη-ὑλιστική τοποθέτηση εἶναι ἀπόλυτα κατανοητή ἡ στήριξη τοῦ νέου νόμου ἤ ἀκόμα καί ἡ ἱκανοποίηση γιά αὐτόν. Δέν θά ἔπρεπε ὅμως, ἔστω αὐτή τήν ἐσχάτη ὥρα, οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πού ὡς τώρα στήριξαν τίς μεταμοσχεύσεις νά ὑποψιαστοῦν καί νά προβληματιστοῦν σχετικά μέ αὐτήν τήν ἄκρως χρησιμοθηρική, ὑλιστική καί μηχανιστική θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου ἐκ μέρους τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν μεταμοσχεύσεων καί νά ἀναθεωρήσουν τίς δικές τους θέσεις;

Πῶς, ἑπομένως, εἶναι δυνατόν, Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά ἐπιμένουν μέχρι σήμερα –μέ τήν προβολή τῆς τάχα θυσίας καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο– νά ὠθοῦν τά πνευματικά τους παιδιά στά χειρουργεῖα, στά ὁποῖα καί κατάσχεται ἀνελέητα τό πολύτιμο ὑλικό γιά τίς μεταμοσχεύσεις;

Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή βλέπουν, νά μή ἔχουν πληροφορηθεῖ ὅτι τά χειρουργεῖα στά ὁποῖα στέλνουν τά πνευματικά τους παιδιά εἶναι σφαγεῖα; Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ πάμπολλες περιγραφές ἀφαίρεσης ὀργάνων πού μᾶς ἔχουν δώσει ἰατροί καί νοσηλευτικό προσωπικό, πού διασώζουν ἀκόμα μιά εὐαισθησία γιά τή ζωή καί ἀξιοπρέπεια τῶν ἀνθρώπων.

Ἐνῶ ὁ ἀσθενής εἰσάγεται στό χειρουργεῖο μέ ρόδινο χρῶμα (πού εἶναι χαρακτηριστικό τῶν ἀνθρώπων πού ἀναπνέουν μέ τήν βοήθεια ἀνα­πνευστήρα), μέ τήν λειτουργία ὅλων τῶν βασικῶν του ὀργάνων, βγαίνει ἀπό ἐκεῖ μετά τήν ἀφαίρεση καρδιᾶς, πνευμόνων, ἥπατος, νεφρῶν, ὀστῶν κ.ἄ. ὡς καταληστευμένο περίβλημα-πτῶμα. Ἀκόμα καί ἡ ἐξωτερική του μορφή δέν εἶναι πάντα πιά ἐγγυημένη, ὅπως π.χ. στήν περίπτωση ἀφαίρεσης τοῦ δέρματος, ὀστῶν ἤ τοῦ κερατοειδοῦς. Πρόκειται κυριολεκτικά γιά ἀπεντέρωση (ὁ ἀναγνώστης ἄς μοῦ συγχωρήσει τόν ὅρο αὐτό, ἀλλά ἀπο­δίδει μέ τόν πιό εὔγλωτο τρόπο τήν πρακτική τῆς ἀφαίρεσης ὀργάνων) ὄχι πτωμάτων ἀλλά σωμάτων. Ἄλλωστε στά πτώματα ἀπαγορεύεται ρητῶς ἀπό τό νόμο ἕνα τέτοιο κομμάτιασμα, θά ἀποτελοῦσε σύληση τοῦ νεκροῦ. Ἀντίθετα στά σώματα αὐτῶν τῶν ἀνυπεράσπιστων μελλοθανάτων ἀνθρώπων πού ἔπρεπε νά ἀπολαμβάνουν τήν ἰδιαίτερη προστασία τῶν συνανθρώπων τους, ὄχι μόνο ἐπιτρέπεται ἀλλά ἐπιβάλλεται τώρα μέσῳ τοῦ νέου νόμου (μέ ἐξαίρεση βέβαια ἐκείνους πού ἔχουν καταθέσει καί θά καταθέσουν ρητά τήν ἄρνησή τους). Αὐτή ἡ τόσο ἀπάνθρωπη πρακτική πού ἀντιμετωπίζει τόν ἐγκεφαλικά νεκρό ἄνθρωπο ὡς ἐρείπιο, ὡς ἕνα ἄψυχο ὑπόλοιπο, ἀξίζει νά παρομοιαστεῖ μέ τόν κατατεμαχισμό, ἀφαίρεση καί ἀνακύκλωση ὅλων τῶν χρήσιμων ἀκόμα μερῶν ἑνός αὐτοκινήτου, πού λόγω ἀτυχήματος δέν μπορεῖ νά κυκλοφορήσει πιά!

Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Ἐγκεφαλικός Θάνατος (ΕΘ) νά γίνεται δεκτός ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὡς διάσπαση τοῦ δεσμοῦ σώματος καί ψυχῆς, ὡς ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου; Καί αὐτό:

Α. παρ’ ὅτι στήν κατάσταση αὐτή μόνο το 3% σώματος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νεκρό, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 97% παραμένει ζωντανό μέ τήν βοήθεια μηχανικῆς ὑποστήριξης,

Β. παρ’ ὅτι ἡ καθιέρωση τοῦ ΕΘ (γιά πρώτη φορά τό 1968 ἀπό τήν ἐπιτροπή τοῦ Harvard) ἔγινε –ὅπως ὁμολογήθηκε– χωρίς ἐνδοιασμούς  ἀπό τήν ἐπιτροπή αὐτή, α. γιά νά ἀπαλλάσσονται τόσο οἱ συγγενεῖς ὅσο καί οἱ Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας ἀπό τό φορτίο αὐτό καί β. γιά νά διευκολύνεται ἡ εὕρεση ὀργάνων γιά τίς μεταμοσχεύσεις,

Γ. παρ’ ὅτι ὡς πρός τόν ὁρισμό καί τά κριτήρια διάγνωσης τοῦ ΕΘ δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία στήν παγκόσμια Ἰατρική κοινότητα,

Δ. παρ’ ὅτι ὁ ΕΘ δέν μπορεῖ νά διαγνωστεῖ μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα (ἀπόλυτη βεβαιότητα θά ἔδινε μόνο μιά ἐργαστηριακή ἐξέταση ὅλης της ἐγκεφαλικῆς οὐσίας, πού ὅμως εἶναι ἀδύνατη στήν κατάσταση αὐτή).

Πῶς λοιπόν ἐκκλησιαστικοί Ποιμένες μποροῦν νά δεχθοῦν καί νά ἀσπασθοῦν τόν ΕΘ ὡς ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἀφοῦ ἀποδεικνύεται τελικά ὡς ἕνα χρησιμοθηρικό κλινικό κατασκεύασμα, προκειμένου ἔτσι νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ πολύτιμη πρώτη ὕλη γιά μεταμοσχεύσεις; Πῶς μποροῦν, ἀντιγράφοντας τούς ἰατρούς-ὑπέρμαχους τῶν μεταμοσχεύσεων, νά δεχθοῦν ὅτι ὁ ΕΘ σημαίνει τήν ἀνεπίστρεπτη ἀπώλεια τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι μόνο τῆς ἐκδήλωσης τῆς συνείδησης ἀλλά καί τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης, τῶν αἰσθημάτων κ.ἄ.. Ἀπό ποῦ ἀντλοῦν αὐτή τήν γνώση καί βεβαιότητα; Μέ ποιά λογικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα ταυτίζουν τήν παρουσία τῆς ψυχῆς στόν ἄνθρωπο ἀποκλειστικά μέ τήν ἐγκεφαλική λειτουργία; Ἐάν ἀποδέχονται μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἐκείνη πού ζωογονεῖ τό σῶμα (ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, Γέν. 2,7), δέν εἶναι ἐντελῶς παράλογος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι στήν περίπτωση τοῦ ΕΘ, ὅταν ὑπάρχουν ἀκόμα ὅλες οἱ ζωτικές λειτουργίες τῶν ὑπόλοιπων βασικῶν ὀργάνων, ὅταν παρατηρεῖται ἡ διατήρηση σταθερῆς θερμοκρασίας, σταθερή ἀρτηριακή πίεση, μεταβολισμός τροφῶν, αὔξηση βάρους κ.ἄ., ἔχει ἐπέλθει ἡ διάσπαση τῆς συμφυΐας ψυχῆς καί σώματος;

Μάλιστα, ἀκόμα καί μετά τόν ὁριστικό θάνατο, τήν πτωματοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ψυχή δέν ἐγκαταλείπει ἀμέσως τό σῶμα. Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (20,10), ὅπου ἕνας νεαρός, ἀκούγοντας τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀποκοιμήθηκε καί ἔπεσε ἀπό τόν τρίτο ὄροφο. Ἀφοῦ τόν σήκωσαν νεκρό ὁ Ἀπόστολος ἔσκυψε ἐπάνω του καί εἶδε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ἡ ψυχή του δέν εἶχε ἀκόμα ἀποχωριστεῖ ἀπό τό σῶμα (βλ. σχετικά τό ἄρθρο τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη «Ἡ Ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί οἱ μεταμοσχεύσεις» στήν «Ἐνοριακή Εὐλογία», τεύχ. 107, Μάϊος 2011).

Πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ περιπτώσεις γυναικῶν, οἱ ὁποῖες μετά τή διάγνωση τοῦ ΕΘ, δηλαδή μετά τήν διάσπαση τῆς συμ­φυΐας σώματος καί ψυχῆς κατά τούς πνευματικούς-ὑποστηρικτές τῶν μετα­μοσχεύσεων, συνεχίζουν νά κυοφοροῦν ἐπί μῆνες (τό μεγαλύτερο διάστημα πού ἔχει καταγραφεῖ εἶναι 107 μέρες) καί νά γεννοῦν μέ καισαρική τομή ζωντανά παιδιά. Ἀναφέρω ἐδῶ ὡς χαρακτηριστικό παράδειγμα τήν Susan Torres, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα στοιχεῖα πέθανε στίς 7 Μαΐου τοῦ 2005 (διάγνωση ΕΘ), διατηρήθηκε ὅμως στά μηχανήματα λόγῳ τῆς ἐγκυμοσύνης της. Τό ἰδιαίτερο στήν περίπτωσή της εἶναι ὅτι ὁ ΕΘ προκλήθηκε ἀπό κακοήθη ὄγκο στόν ἐγκέφαλο καί στή συνέχεια ὁ καρκίνος ἐξαπλώθηκε στό σῶμα τῆς «νεκρῆς».  Μόλις ἔκριναν οἱ ἰατροί ὅτι τό ἔμβρυο μπορεῖ νά ἐπιβιώσει, προέβησαν τήν 1η Αὐγούστου στήν καισαρική τομή γιά νά μή προσβληθεῖ καί τό ἔμβρυο ἀπό τόν καρκίνο. Ἔτσι τό παιδάκι γεννήθηκε ζωντανό. Τήν ἑπόμενη μέρα οἱ ἰατροί διέκοψαν τή μηχανική ὑποστήριξη καί ἡ Susan Torres πέθανε ὁριστικά. Δέν θά ἔπρεπε σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις οἱ παραπάνω Ποιμένες, ἐάν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς στίς θέσεις τους, νά διαβάζουν στίς «νεκρές» αὐτές γυναῖκες ἐνῶ κυοφοροῦν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία, τρισάγια καί τό 40ήμερο μνημόσυνο;

Τέλος, ὅταν ἀποδέχονται τόν ἐξ’ ἄκρας συλλήψεως δεσμό ψυχῆς καί σώματος, δηλ. πολύ πρίν σχηματιστεῖ ὁ ἐγκέφαλος, μέ ποιά λογική μπορεῖ νά στηρίξουν τήν διάσπαση αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ μέ τόν ἐπέλευση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἐνῶ ὅλο τό ὑπόλοιπο σῶμα παραμένει ζωντανό;

Δέν πείθονται ἀπό τό μεγάλο πλῆθος Πατερικῶν χωρίων πού καταδει­κνύουν τήν καρδιά ὡς ἕδρα τοῦ νοός καί τῶν ψυχικῶν δυνάμεων καί τόν ἐγκέφαλο ἁπλῶς ὡς μέσο ἔκφρασης αὐτῶν τῶν δυνάμεων, πρᾶγμα βέβαια, πού δέν σημαίνει περιορισμό τῆς ψυχῆς στήν καρδιά, ἀφοῦ διαχέεται σέ ὅλο το σῶμα, ἀλλά ἁπλῶς τήν χρήση τῆς καρδιᾶς ὡς ὀχήματος (βλ. σχετικά τήν πολύ ἐμπεριστατωμένη μελέτη τοῦ π. Στεφάνου Στεφόπουλου, Ἀπό τήν Ὀρθόδοξη στή «Μηχανιστική» Ἀνθρωπολογία). Ἑπομένως στήν περίπτωση τοῦ ΕΘ ὁ ἔσω ἄνθρωπος, «ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος» κατά τό Ἀπό­στολο Πέτρο (Α΄ Πετρ. 3,4), ζεῖ καί βρίσκεται σέ διάλογο μέ τόν Θεό. Αὐ­τό ἄλλωστε ἔχει καταγραφεῖ στή διεθνῆ βιβλιογραφία μέ περιπτώσεις ἐγ­κε­φαλικά νεκρῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ὧρες, ἤ ἀκόμα καί μέρες, μετά τή διά­γνω­ση τοῦ ΕΘ εἶχαν τά χέρια τους σηκωμένα σέ στάση προσευχῆς ἐπί μα­κρό χρονικό διάστημα.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρίζεται ἡ «δωρεά» τῶν ὀργάνων ὡς θυσία γιά τόν συνάνθρωπο, ὡς ἀποτέλεσμα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, πού ἁγιάζει τό δότη; Ὅσοι προβαίνουν στήν πράξη αὐτή (ἐκτός βέβαια ἀπό τίς περίπτωσης δωρεᾶς ἐν ζωή ἑνός ἐκ τῶν διπλῶν ὀργάνων, π.χ. ἑνός νεφροῦ) ὁπωσδήποτε δέχονται τόν ἐγκεφαλικό θάνατο ὡς τελεσίδικο θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν ἀνάγκη πιά τά ὄργανα πού δίνουν, τούς εἶναι πλέον ἄχρηστα, δέν στεροῦνται ἀπολύτως τίποτα. Τελικά σέ ποιά θυσία ὑποβάλλονται ὥστε νά ὑποστηρίζεται ἀκόμα καί ὁ ἑξῆς παραλογισμός, ὅτι μ’ αὐτή τήν πράξη τους ἀκολουθοῦν τή θυσιαστική προσφορά τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄνθρωπο;

Πῶς εἶναι δυνατόν νά δέχονται τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, μέ κοινόχρηστα μέλη, ὅταν ὁ Ἄγ. Γρηγόριος Νύσσης στό ἔργο τοῦ «Περί ψυχῆς καί Ἀναστάσεως» μιλάει γιά τά σημάδια τῆς ψυχῆς στά μέλη τοῦ σώματος μέ τό ὁποῖο ἦταν συνδεδεμένη. Σάν νά μήν ἀρκεῖ αὐτό, ὡς κορύφωση τοῦ παραλογισμοῦ ἀκούγεται καί ὁ ἑξῆς ἰσχυρισμός: Ὅπως τά σημεῖα τῆς Σταύρωσης (τῶν ἥλων καί τῆς λόγχης) εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μετά τήν κοινή ἀνάσταση τά τραύματα στά σώματα τῶν Μαρτύρων ἀποτελοῦν καί αὐτά τή δόξα τους, ἔτσι καί οἱ πιστοί χριστιανοί-«δωρητές» σώματος θά φέρουν τά προηγούμενα ὄργανά τους ὡς δόξα στό σῶμα τους, ἀφοῦ μέσω αὐτῶν ἐκδηλώθηκε ἡ «θυσιαστική τούς ἀγάπη» γιά τό συνάνθρωπο!

Τέλος, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραβλέπονται ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ παράγοντες πού φανερώνουν, ἰδίως ἀπό πλευρᾶς τῶν ληπτῶν τῶν μοσχευμάτων, πόσο οἱ μεταμοσχεύσεις ἀντιβαίνουν στήν ἴδια τή φύση καί ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πρῶτα ἀπό ὅλα ἡ ἀπόρριψη τῶν μοσχευμάτων ὡς ξένων πρός τό ἴδιο το σῶμα, ἡ ὁποία ἀποτρέπεται μόνο μέ τήν ἐφ’ ὅρου ζωῆς λήψη ἰσχυρῶν φαρμάκων. Ἄμεση συνέπεια εἶναι ὁ ἐνδόμυχος φόβος γιά τήν ἀπόρριψη αὐτή, ὁ ὁποῖος συνδέεται μέ φοβίες γιά μικρόβια, ἰούς καί γενικά γιά κάθε εἴδους μόλυνση, ἐπειδή μέ τή συνεχῆ λήψη τῶν φαρμάκων ἐναντίον τῆς ἀπόρριψης καταστέλλεται ἡ ἄμυνα τοῦ ὀργανισμοῦ, τό ἀνοσοποιητικό σύστημα  τοῦ λήπτη. Ἐπί πλέον τίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει παρατηρηθεῖ στούς λῆπτες τό καινοφανές σύνδρομο τῶν βροχερῶν ἤ ὁμιχλωδῶν ἡμερῶν. Πρόκειται γιά ἔντονα αἰσθήματα ἐνοχῆς καί ἐντροπῆς στούς λῆπτες πού ἔχουν νά κάνουν μέ τό διάστημα ἀναμονῆς τους γιά μόσχευμα. Ἐλπίζουν, ἐπιθυμοῦν ἤ καί προσεύχονται νά βρεθεῖ μόσχευμα γιά τήν παράταση τῆς ζωῆς τους, πρᾶγμα πού μπορεῖ νά ἐξασφαλιστεῖ μόνο μέ τόν θάνατο ἑνός συνανθρώπου τους. Καί τίς καλύτερες συνθῆκες ἀπό πλευρᾶς καιροῦ γιά τόν θάνατο αὐτό παρέχουν οἱ μέρες  μέ βροχή καί ὁμίχλη, ὅταν ὑπάρχουν τά περισσότερα θανατηφόρα ἀτυχήματα. Ὅλο καί μεγαλύτερες διαστάσεις στίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει πάρει καί τό πρόβλημα τῆς ταύτισης μέ τό νέο ὄργανο πού ἔχουν δεχτεῖ, ἰδίως στήν περίπτωση καρδιᾶς, ἐπειδή ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἡ καρδιά συνδέεται ἄμεσα μέ τά αἰσθήματα καί τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικοί ἐπιστήμονες πού παρέχουν ψυχολογική στήριξη στούς λῆπτες μετά τήν μεταμόσχευση δέχονται μέ βάση τήν κλινική τους ἐμπειρία, ὅτι σέ μεγάλο ποσοστό τῶν ληπτῶν (30% καί παραπάνω) παρατηρεῖται μιά κρίση ταυτότητας μετά τήν μεταμόσχευη. Αὐτή ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τρόπον τινά ἔχουν «κληρονομήσει» πλευρές τῆς προσωπικότητας τοῦ δότη, προτιμήσεις, ἀπέχθειες, ἀναμνήσεις, φοβίες καί ἐπιθυμίες του. Ἀπό πλευρᾶς ὀρθόδοξης θεολογίας κατανοοῦνται καί ἐξηγοῦνται τά φαινόμενα αὐτά ἀπόλυτα. Στά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καί κυρίως στήν καρδιά καταγράφονται καί χαράσσονται τά πάθη καί οἱ ροπές πού ὅλοι μας καλλιεργοῦμε καί στήν περίπτωση μεταμοσχεύσεων φυσικά μεταφέρονται στόν λήπτη τῶν ὀργάνων.

Ὅλα αὐτά δέν θά ἔπρεπε νά ἀνοίξουν ἐκ νέου τόν προβληματισμό γύρω ἀπό τό πολύπλευρο ζήτημα τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπό πλευρᾶς ὅλων ἐκείνων τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας πού τίς ἀντιμετώπιζαν εὐνοϊκά ὡς τώρα; Μήπως, ἰδίως μέ ἀφορμή τίς ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς πολιτείας πού ἐκδηλώνονται ἀπερίφραστα μέ τόν νέο νόμο πού ἰσχύει ἀπό τήν 1η Ἰουνίου, ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή γιά τήν ἀναθεώρηση τῆς Συνοδικῆς Ἀπόφασης ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων;

                                                                Λέων Μπράνγκ

                                                                         Δρ. Θεολογίας                   

                          «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθμ. Τεύχους 130-131

                                                                       Ἰούνιος-Ἰούλιος 2013

Γιά ποιά Πατρίδα κόπτονται οἱ ἀπάτριδες

“σωτῆρες” μας;

Eἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση βρίσκεται σέ μία πρωτοφανῆ καμπή τῆς ἱστορικῆς της πορείας καί ἐξέλιξης. Ἡ καμπή αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι περισσότερο διαδεδομένη καί γνωστή ὡς «κρίση» ἔχει πλήξει καίρια ὅλους τους τομεῖς τοῦ πολιτικοῦ, οἰκονομικοῦ, κοινωνικοῦ καί πολιτισμικοῦ φάσματος. Ἰδιαίτερα ὅμως, ὁ ἀπότοκoς τῆς κρίσης αὐτῆς ἔχει γίνει περισσότερο αἰσθητός στίς χῶρες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου καί βεβαίως καί στήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία διανύει μία ἀπό τίς δυσκολότερες περιόδους τῆς σύγχρονης Ἱστορίας της.

Ἡ ἀνεργία, ἡ ριζική περικοπή μισθῶν καί εἰσοδημάτων, ἡ ἐξοντωτική φορολογική πολιτική, ἡ διάλυση τοῦ κράτους πρόνοιας, ἡ ἀποσάθρωση τῶν κοινωνικῶν δομῶν ἀποτελοῦν τήν καθημερινή καί  ὀδυνηρή πραγματικότητα. Ἡ καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὁ ἐξευτελισμός τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ περιφρόνηση τῶν ἀρχῶν τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας, τῆς νομιμότητας, καθώς καί ἡ κατάλυση κάθε ἔννοιας Δικαίου βρίσκονται στήν ἡμερήσια διάταξη τῶν φύλλων τῆς ἔντυπης καί ἠλεκτρονικῆς εἰδησεογραφίας. Ὅλες ὅμως αὐτές οἱ συνιστῶσες τῆς κρίσης φανερώνουν πάνω ἀπό ὅλα ἕνα ἔλλειμμα Δημοκρατίας καί μία περιφρόνηση τῶν Δημοκρατικῶν θεσμῶν.

Ὅπως εἶναι ἤδη γνωστό, μέ τήν ὑπογραφή τῆς «Συνθήκης τῆς Λισσα­βόνας», τό 2007, καθορίστηκαν γιά πρώτη φορά τά Δημοκρατικά θεμέλια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τά ὁποῖα στηρίζονται σέ τρεῖς βασικούς πυλῶνες: τήν ἀρχή τῆς Δημοκρατικῆς ἰσότητας, τήν ἀρχή τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς Δημοκρατίας καί τήν ἀρχή τῆς συμμετοχικῆς Δημοκρατίας. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση λοιπόν ὀφείλει σέ ὅλες τίς δραστηριότητές της, βάσει τῶν ἀνωτέρω θεμελιωδῶν ἀρχῶν, νά σέβεται τήν ἀρχή τῆς ἰσότητας τῶν πολιτῶν της, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά τυγχάνουν ἴσης προσοχῆς ἀπό τά θεσμικά καί λοιπά ὄργανα καί τούς ὀργανισμούς της, νά λειτουργεῖ ὡς ἀντιπροσωπευτική Δημοκρατία καί νά λαμβάνει ἀποφάσεις ὅσο τό δυνατόν πιό ἀνοιχτά καί ἐγγύτερα στούς πολῖτες της.

Γεννᾶται λοιπόν εὔλογα τό ἐρώτημα, πῶς εἶναι δυνατόν λίγα χρόνια μετά τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης αὐτῆς, οἱ ἐξελίξεις στό Εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι νά ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι οἱ Δημοκρατικές ἀρχές δέν ἀποτελοῦν τό θεμέλιο λίθο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος; Γιατί καθίσταται ὅλο καί περισσότερο ἐμφανές ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ Δημοκρατικοῦ ἐλλείμματος ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς γενεσιουργές αἰτίες τῆς κρίσης καί ἕναν ἀπό τούς βασικούς λόγους γιά τούς ὁποίους αὐτή δέν μπορεῖ νά ξεπεραστεῖ;

Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀποτελεῖ ἕνα πρωτοφανές –ἱστορικά– μόρφωμα, γιατί τά Kράτη Mέλη της συμφώνησαν, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς συμμετοχῆς τους σέ αὐτή, νά μεταβιβάσουν ὁρισμένες ἀπό τίς ἐξουσίες τους σέ συγκεκριμένους τομεῖς πολιτικῆς, στά θεσμικά της ὄργανα. Συνεπῶς, τά θεσμικά ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης λαμβάνουν δεσμευτικές ἀποφάσεις ὑπερεθνικοῦ τύπου κατά τήν ἄσκηση τῶν νομοθετικῶν, δημοσιονομικῶν, ἐκτελεστικῶν καί συνταγματικῶν τους διαδικασιῶν.

Οἱ ἴδιες δηλαδή συνθῆκες μετασχηματισμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Οἰκονο-
μικῆς Κοινότητας σέ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ὁ βασικός οἰκονομικο – κεντρικός της προσανατολισμός καθόρισαν τόσο τή μορφή ὅσο καί τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ νεοπαγοῦς θεσμικοῦ μορφώματος. Αὐτό ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν ἐμφάνιση πολλῶν ἀλληλοδιαπλεκόμενων πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, κοινω­νικῶν καί ἰδεολογικῶν δικτύων, τά ὁποῖα συνδέονται μέ διαφορετικούς κάθε φορά συμμετέχοντες, πού μπορεῖ νά εἶναι ἀπό κυβερνήσεις κρατῶν μέχρι περιφερειακές διοικήσεις, πολυεθνικές ἐπιχειρήσεις καί ποικίλες ὁμάδες ἐπιρροῆς.

Οἱ ἀποφάσεις λοιπόν πού λαμβάνονται ἀπό ὁρισμένα θεσμικά ὄργανα, ὅπως ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή, ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κ.ἄ., τά ὁποῖα ἔχουν ἰδιαίτερα αὐξημένες ἁρμοδιότητες καί μεγάλη ἐπιρροή στά κέντρα λήψης ἀποφάσεων, δέν λαμβάνονται μέ γνώμονα τά προγράμματα καί τίς προτεραιότητες τῶν Κυβερνήσεων τῶν κρατῶν – μελῶν, ἀλλά μέ βάση τή χρηματοοικονομική λογική τῶν περίφημων ἀγορῶν. Οἱ ζωές ἑκατομμυρίων Εὐρωπαίων πολιτῶν καθορίζονται ὄχι ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν Κυβερνήσεων, πού οἱ ἴδιοι ἔχουν ἐλεύθερα ἐπιλέξει μέσα ἀπό ἐκλογικές διαδικασίες, ἀλλά ἀπό ἀποφάσεις θεσμικῶν ὀργάνων, τῶν ὁποίων οἱ ἐκπρόσωποι δέν ἔχουν κἄν ἐκλεγεῖ ἀπευθείας ἀπό τό ἐκλογικό σῶμα.

Ἑπομένως, δέν εἶναι ἀξιοπερίεργο πού τό ἔλλειμμα Δημοκρατίας ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται, τόσο σέ Εὐρωπαϊκό, ὅσο καί σέ ἐθνικό ἐπίπεδο. Τό δημοκρατικό αὐτό ἔλλειμμα εἶναι πιό ἐπίκαιρο σήμερα ἀπό ὅ,τι στό παρελθόν, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ νομοθετικές ἐξουσίες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, τοῦ μοναδικοῦ Εὐρωπαϊκοῦ θεσμικοῦ ὀργάνου, πού ἀναδεικνύεται μέ ἄμεσες ἐκλογές ἀπό ὅλους τούς Εὐρωπαίους πολῖτες ἔχει ἐνισχυθεῖ σέ σχέση μέ τά πρῶτα χρόνια τῆς Εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης.

Τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο δέν ἀποτελεῖ σέ καμία περίπτωση ἕνα νομοθετικό σῶμα, τό ὁποῖο ἀντλεῖ τήν ἰσχύ του ἀπό τήν ψῆφο ἐμπιστοσύνης πού ἔχει λάβει ἀπό τούς πολῖτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, λόγω τῆς πολιτικῆς πού ἔχει διακηρύξει ὅτι θά ἀκολουθήσει ἡ ὅποια πλειοψηφία σέ αὐτό. Ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μηχανισμό πού ἔχει τή δυνατότητα ἐπιβολῆς τοῦ δικαιώματος ἀρνη­σικυρίας (βέτο) ἀπέναντι σέ νομοθετικές πρωτοβουλίες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς. Πολλές φορές μάλιστα τά τε­κται­­νόμενα στό Εὐρωπαϊκό στερέωμα «ἀπαιτοῦν» τήν παράκαμψη τῆς λειτουρ­γίας του ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Συμβούλιο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀνάγκης λήψης γρήγορων καί ἄμεσων ἀποφάσεων.

Ὅλα τά ἀνωτέρω ἐκτεθέντα συνηγοροῦν στή διαπίστωση ὅτι ἡ Εὐρω­παϊκή Ἕνωση, ὡς ἕνα ὑπερεθνικό μόρφωμα, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας ὀργανισμός μέ αὐτόνομη ὕπαρξη, πού δρᾶ ἐρήμην τῶν κρατῶν καί τῶν πολιτῶν, τούς ὁποίους, ὑποτίθεται, ὅτι ἐκπροσωπεῖ. Εἶναι σέ ὅλους κοινή ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἕνα πρωτό­γνωρο γραφειοκρατικό μηχανισμό, τοῦ ὁποίου οἱ προτεραιότητες καί τά συμφέροντα δέν συμπίπτουν μέ ἐκεῖνα τῆς πλειοψηφίας τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν. Φυσικά, ὅλα αὐτά πόρρῳ ἀπέχουν ἀπό τά ὁράματα τῶν ἐμπνευστῶν τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, καθώς καί ὅλων ἐκείνων τῶν πολιτικῶν πού ὑπηρέτησαν τό Εὐρωπαϊκό ἰδεῶδες ἐδῶ καί δεκαετίες.

Γιά τό λόγο αὐτό, εἶναι περισσότερο ἀπό ποτέ ἀντιληπτό αὐτό πού πολύ εὔστοχα ἔχει διατυπώσει ὁ Βρετανός πολιτικός ἐπιστήμονας Colin Crouch, ὅτι δηλαδή ζοῦμε σέ μία «μετά – δημοκρατική» ἐποχή. Στή σημερινή ἰδιαίτερα περίοδο, πού ἡ μία χώρα μετά τήν ἄλλη πέφτουν στά πλοκάμια τῆς βαθύτατης οἰκονομικῆς ὕφεσης, ἀπό πολύ λίγους ἀμφισβητεῖται ἡ διαπίστωση ὅτι τά θεσμικά ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τά ὁποῖα ἔχουν τή δημοκρατική νομιμότητα νά λαμβάνουν ἀποφάσεις, δέν ἔχουν οὐσιαστικά καμία ἐξουσία, ἐνῶ ἀντιθέτως τά ἐξωθεσμικά κέντρα, οἱ περίφημες ἀγορές, κυβερνοῦν, χωρίς νά ἔχουν τή δημοκρατική νομιμότητα γιά αὐτό.

Τή νοσηρή αὐτή πραγματικότητα τῆς κατάλυσης τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν δέν τήν βιώνουμε καθημερινά σήμερα στήν Πατρίδα μας; Ὁ δημαγω­γικός ἐκτροχιασμός θεσμῶν καί συνειδήσεων, ἡ ἔκπτωση ἠθικῶν ἀξιῶν καί προτύπων, ἡ ἀσυδοσία, ἡ ἀναξιοπιστία, ὁ φθόνος καί ἡ ἰσοπέδωση δέν ἔχουν παγιωθεῖ στίς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν; Ἐδῶ δέν ὑπάρχει ἔλλειμμα Δημοκρατίας, ἀλλά κάποιο φτηνό ὑποκατάστατό της. Στή χώρα μας σήμερα δέν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία οὔτε γιά τό ποιά εἶναι οὐσιαστικά τά κέντρα λήψης τῶν ἀποφάσεων, οὔτε γιά τό ποιούς σκοπούς καί ἐπιδιώξεις ὑπηρετεῖ τό πολιτικό κατεστημένο. Γιά τό λόγο αὐτό φαντάζομαι ὅτι δέν πρέπει νά ὑπάρχει οὔτε ἕνας πού νά ἔχει τήν ψευδαίσθηση ὅτι τό πολιτικό σύστημα ὑπερασπίζεται περισσότερο τά συμφέροντα τῶν Ἑλλήνων ἀπό τά ἀντίστοιχα τῶν ἀγορῶν. Ἀμφιβάλλω ἄν ὑπάρχει κάποιος πού νά πιστεύει ὅτι τό πολιτικό σύστημα δρᾶ ὡς ἐντολοδόχος τοῦ κυρίαρχου Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Κάποιοι βέβαια, ἀπό τό διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, θά ἰσχυρι­σθοῦν τό ἀντίθετο. Θά προσπαθήσουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ «σωτηρία» τῆς Πατρίδας μας. Γιά νά τή «σώσουν» θά μᾶς ποῦν ὅτι πῆραν ὅλα τά ἀπαραίτητα μέτρα πού θά ὁδηγήσουν στήν ἀνάκαμψη καί στήν ἀνάπτυξη. Θά ἰσχυριστοῦν ὅτι πολύ γρήγορα ὅλα αὐτά τά μέτρα τοῦ πιθαριοῦ τῶν Δαναΐδων θά ἀποδώσουν καρπούς. Τό ἐρώτημα ὅμως πού τίθεται εἶναι: γιά ποιά Πατρίδα κόπτονται ὅλοι αὐτοί οἱ ἀπάτριδες; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν καρφώσει στό σταυρό τοῦ μαρτυρίου; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν διαπομπεύσει καί διασύρει σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς ὑφηλίου; Τήν Πατρίδα ἐκείνη πού τήν ἔχουν ρίξει ἡμιθανῆ, βορά στίς ἀκόρεστες ὀρέξεις τῶν ἀδίστακτων ἀγορῶν;

Ὁ ἄθλιος αὐτός καί ὀλέθριος πολιτικός συρφετός ἀναγνωρίζει σάν πατρίδα του μόνο τό μαμωνᾶ καί ὑπακούει πειθήνια στά κελεύσματα μόνο τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἀγορῶν. Εἶναι ἐνδεδυμένος μέ τό μανδύα τῆς πιό στυγνῆς κοινοβουλευτικῆς δικτατορίας καί ἔχει λάβει τά πιό ἀντιδημοκρατικά καί ἀντικοινωνικά μέτρα τῆς νεότερης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, πού ἔχουν ὁδηγήσει τόν Ἑλληνικό λαό στή φτώχεια καί στήν ἐξαθλίωση. Ἡ ἱστορική αὐτή περίοδος θά ἀποτελεῖ ἐσαεί ὄνειδος γιά ὅλους ἐκείνους πού συμμετεῖχαν στό ἀνοσιούργημα τῆς κοινωνικῆς ἀναλγησίας καί τοῦ δημοκρατικοῦ ἐμπαιγμοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί πιστεύω ὅτι θά διδάσκεται σέ ὅλα τα πανεπιστήμια τοῦ κόσμου σάν παράδειγμα πρός ἀποφυγή, σάν παράδειγμα διαφθορᾶς καί ἀποξένωσης τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ἀπό τόν κυρίαρχο λαό, τά συμφέροντα τοῦ ὁποίου θά ἔπρεπε νά ὑπηρετεῖ καί νά προασπίζει.

Ἡ Δημοκρατία, σύμφωνα μέ ἕνα μεγάλο Ἕλληνα στοχαστή, εἶναι τό πολίτευμα ἐκεῖνο ὅπου τήν ἑκάστοτε κρατοῦσα τάξη διαλέγει κατά ἀραιά χρονικά διαστήματα, τύποις ἐλεύθερα ὁ λαός, ἐπειδή εἶναι ὑποτελής στούς λίγους, πού ἐλέγχουν καί διαπλάθουν ψυχολογικά τή βούλησή του. Ἡ δημοκρατία καθίσταται ἔτσι μία ὀλιγαρχία τῶν ποικίλης φύσεως δημαγωγῶν, πού ἡ ὀλιγαρχική της οὐσία, κάπως, κατά ἕνα περιορισμένο μέτρο, ἀλλοιώνεται ἀπό τήν τυπική ἐξουσία τοῦ ὅλου νά ἐκλέγει τούς λίγους ἐξουσιαστές του. Ἡ Παιδεία προσδιορίζει αὐτό τό μέτρο. Ὅταν εἶναι σχετικῶς μεγάλο, μποροῦμε μέ κάποια εἰρωνεία βέβαια, νά μιλᾶμε γιά Δημοκρατία. Ὅταν εἶναι μᾶλλον μικρό, τότε καλύτερα νά μιλᾶμε γιά μία παρέκβαση τῆς χειρότερης Ὀλιγαρχίας.

Ἄραγε, τά πράγματα εἶναι τόσο ἀπαισιόδοξα; Δέν ὑπάρχει κάποια νότα αἰσιοδοξίας; Βεβαίως καί ὑπάρχει! Ἡ ἐλπίδα καί ἡ αἰσιοδοξία θά ἔλθει ὅταν θά γίνουμε ἄξιοι νά ἐπιλέγουμε πολιτικούς ἀπό τούς πιστούς τοῦ ἐκκλησιάσματος, πού σάν ὅραμά τους θά ἔχουν τό νά καλλιεργοῦν πνευματικά καί νά ἐκπαιδεύουν τούς πολῖτες. Τότε θά μποροῦμε καί νά ἐπιλέγουμε καλούς πολιτικούς καί νά ἀναδεικνύουμε καλές Κυβερνήσεις. Καί αὐτό, γιατί θά ἰσχύει πάντοτε ὁ μεστός ἀπό ἀλήθεια λόγος τοῦ Σωκράτη στόν Γοργία τοῦ Πλάτωνος: «Οἶμαι μετ’ ὀλίγων Ἀθηναίων, ἵνα μή εἴπω μόνος, ἐπιχειρεῖν τήν ὡς ἀληθῶς πολιτικήν τέχνην καί πράττειν τά πολιτικά μόνος τῶν νῦν».

                                                               Ἰωάννης Χαραλάμπης

                                                                      Οἰκονομολόγος

                    «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθμ. Τεύχους 130-131

                                                                Ἰούνιος-Ἰούλιος 2013

"Οι ευρωπαϊκοί λαοί αφέθηκαν ανυπεράσπιστοι, βουλιάζουν στην ανεργία και τον αποκλεισμό, τα κράτη χρεοκοπούν, οι δημοκρατίες κλονίζονται, ενώ η χρηματοπιστωτική βιομηχανία δέχεται συνεχώς τους πόρους και τα χάδια των κρατών".

       (N.Ξυδάκης)

«Έχει έρθει η ώρα να τεθεί ένα τέλος στην καταστροφή του ελληνικού έθνους και της παραποίησης της Ευρώπης από τις ίδιες τις κυβερνήσεις της, που υπόκεινται στις επιταγές της οικονομικής ολιγαρχίας».                                         

  

(από την επιστολή των 47 λογίων στη “Liberation”  για το λουκέτο στην ΕΡΤ)

"Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τον λαό μας συμβολίζουν το μέλλον των Ελλήνων και της δημοκρατίας στη χώρα μας". 

                                                                                                                (Γιώργος Δελαστίκ)

Από τη θεατρική παράσταση "Το σακάκι που βελάζει" του Στανισλάβ Στρατίεβ

Υπαίθριο θέατρο Δήμου Ζωγράφου, 29 Μαϊου

Θεατρική ομάδα "Καλειδοσκόπιο"

Θόδωρος Αγγελόπουλος (A tribute to filmography Theo Angelopoulos)

«Το Σακάκι που Βελάζει» από τον «ΙΛΙΣΟΣ» στο Κηποθέατρο

Posted: Μαΐου 24, 2013 in Από αλλού, Πολιτισμός

0

ΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΙΛΙΣΟΣ»

Στα πλαίσια των ετήσιων πολιτιστικών εκδηλώσεων του συλλόγου μας, σας προσκαλούμε στην παράσταση του Θεατρικής Ομάδας «Καλειδοσκόπιο»

«Το Σακάκι που Βελάζει»
του Στανισλάβ Στρατιέβ
Μετάφραση: Βασίλης Σκουβακλής

Πρόκειται για ένα σατιρικό έργο άκρως επίκαιρο, υπό την καθοδήγηση της υπεύθυνης θεατρολόγου της ομάδας, Τίνας Αλεξοπούλου.

2 παραστάσεις:
Τρίτη 28 και Τετάρτη 29 Μαΐου και ώρα 21:00

Υπαίθριο Θέατρο Δήμου Ζωγράφου
Αγ. Γεωργίου 17 (η είσοδος είναι από την Πλατεία Αγ. Γεωργίου)

Είσοδος Ελεύθερη

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Κωμμώτρια /Εβγένα: ΕΙΡΗΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Ιβάν Αντόνωφ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΠΛΙΑΝΙΤΗΣ
Υπεύθυνη Κουρείου/ Γιανακίεβα: ΕΡΙΚΑ ΦΕΦΕΚΟΥ
Τζόρο: ΑΡΗΣ ΠΕΡΠΕΡΗΣ
Χωρικός/ Άνθρωπος του Ανελκυστήρα: ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΝΤΟΥΣΙΚΟΣ
Ντίκο/ Γιατρός/ Υπάλληλος Ιβάνωφ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Υπάλληλος /Υπεύθυνη για τα καμινέτα : ΤΖΟΥΛΙΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η Γυναίκα του Άνθρωπου του Ανελκυστήρα: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΕΞΑΡΧΟΥ
Γιος/ Χωρικός με την προβιά: ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Υπάλληλος/ κοριτσάκι: ΕΥΘΥΜΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΟΥ
Υπάλληλος/Νοικοκυρά: ΜΑΡΑΓΚΑΚΗ ΓΙΑΝΝΑ
Υπάλληλος: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΜΟΣ
Ντερμεντζίεβα: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΥ

Σκηνικά-Κοστούμια : Η ομάδα του θεατρικού εργαστηρίου.
Επίσης ευχαριστούμε το βεστιάριο του Δήμου Ζωγράφου.

Για τις υπόλοιπες εκδηλώσεις θα ακολουθήσουν ανακοινώσεις. Για περισσότερες
πληροφορίες στα τηλέφωνα του Συλλόγου Ιλισού: 210 7787878, 69792423000

Η πρόεδρος Ο αντιπρόεδρος Η Γραμματέας
Ελένη Ζωϊδου Βασίλης Παπαϊωάννου Σοφία Ζώη

«Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων».

                                     Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, “ΟΙ ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ” 

«…κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,

αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό»    

                                             “ΑΝΤΙΟ” από τις “ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ”  

    Τάσος Λειβαδίτης                                     

«Η απόδειξη της αποτυχίας των σημερινών νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων του συστήματος και των «διασώσεων», δείχνουν ότι οι αγορές δεν είναι σε θέση να ρυθμιστούν από μόνες τους. Οι αγορές αυτοκαταστρέφονται από την δική τους απληστία. Συνεχώς επιβεβαιώνεται ο νόμος του νεοφιλελεύθερου κυνισμού, αφού  τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται αλλά οι ζημιές κοινωνικοποιούνται. Δεν γίνεται να πληρώνουν οι φτωχοί τις παράλογες εκκεντρικές απαιτήσεις των τραπεζιτών, και συγχρόνως να απειλούνται αν αρνηθούν να πληρώσουν για να μην φτωχύνουν περισσότερο. Θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη, είναι αδύνατο να συνεχιστεί αυτό. Ο κοινωνικός αντίκτυπος της πρωτοφανούς οικονομικής βαρβαρότητας είναι 23 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πάνω από 80 εκατομμύρια φτωχοί. Και οι νέοι φαίνεται να είναι τα κυριότερα θύματα. Έτσι, στην Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στην Αθήνα, στην Λευκωσία, στη Ρώμη, ένα κύμα αγανάκτησης αυξάνεται μέσα στην νεολαία. Προσθέστε επίσης, ότι σήμερα φοβούνται και οι μεσαίες τάξεις, γιατί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης τους εγκαταλείπει στον γκρεμό....».

                                                                                              Ignacio Ramonet