Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του χρόνου που πέρασε στις 23 Δεκεμβρίου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 χρονών ο στρατηγός Μιχαήλ Καλάσνικωφ ο εφευρετής του περίφημου όπλου ΑΚ47 -τα αρχικά σημαίνουν <<αυτόματο του Καλάσνικωφ>> - που έχει γίνει γνωστό σε όλο των κόσμο σαν όπλο των τρομοκρατών και των εγκληματιών. Η φήμη του ξεκίνησε από τότε που δοκιμάστηκε στο Βιετνάμ και ξεπέρασε σε αποτελεσματικότητα και επιδόσεις το αμερικάνικο Μ16.
Ο Καλάσνικωφ ξεκίνησε σαν σχεδιαστής φορητών όπλων και παρ'όλο που τιμήθηκε από την πατρίδα του και έχαιρε σεβασμού δεν ωφεήθηκε πολύ απο την εφεύρεση του οικονομικά. Ωστόσο οι πωλήσεις του όπλου -όσο μπορούν να υπολογιστούν γιατί οι περισσότερες είναι σκιώδεις- κυμαίνονται ανάμεσα στα 70 με 100 εκατομμύρια (!) αναδεικνύοντας το σαν best seller όπλο στον κόσμο.
Ο σχεδιαστής του όσο ζούσε με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Ρωσικής Βιομηχανίας όπλων πάντοτε υπεράσπιζε το δημιούργημα του δήλωνε περήφανος γι'αυτό και επαναλάμβανε ότι το όπλο του ειναι "όπλο άμυνας και όχι επίθεσης" και σχεδιάστηκε για την υπεράσπιση της πατρίδας του και μάλιστα σε μια εποχή που οι μνήμες του Β'Παγκοσμίου Πολέμου και της πολύνεκρης πολιορκίας του Λένινγκραντ ήταν ακόμα νωπές. Μόνο κάποιες φορές είχε εκφράσει τη θλίψη του για τη χρήση του όπλου του από τρομοκράτες ανήλικους στρατιώτες και εγκληματίες σε όλο τον κόσμο και μια φορά είχε εκφράσει τη σφοδρή του αντιπάθεια για τους Ναζί που έγιναν αιτία να γίνει σχεδιαστής όπλων ενώ εκείνος θα προτιμούσε να σχεδιάζει "κάτι σαν μηχανήματα κοπής γρασιδιού"
Ωστόσο το τέλος του Καλάσνικωφ έδειξε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα και απλά όσο ήθελε να τα παρουσιάζει. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του έγραψε μια επιστολή στον Πατριάρχη Κύριλλο η οποία δημοσιεύτηκε στης μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Izvestia στις 13 του μηνός Ιανουαρίου. Είναι γραμμένη στο προσωπικό επιστολόχαρτο του στρατηγού από το ίδιο του το χέρι -όχι πολύ σταθερό πια λόγω ηλικίας - και έχει την υπογραφή: ο δούλος του Θεού, ο σχεδιαστής Μιχαήλ Καλάσνικωφ."
"Η πνευματική μου οδύνη είναι αβάσταχτη." γράφει ο στρατηγός στην επιστολή του. "Με βασανίζει το αναπάντητο ερώτημα : αν το όπλο μου πήρε τόσες ανθρώπινες ζωές είναι δυνατόν εγώ ένας πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός να ευθύνομαι για αυτούς τους θανάτους;"
Και προσθέτει: "Όσο περισσότερο ζω τόσο περισσότερο τριβελίζει το ερώτημα αυτό το νου μου και επιπλέον αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός επέτρεψε να έχει ο άνθρωπος αυτές τις δαιμονικέ; επιθυμίες του φθόνου της απληστίας και της αγριότητας."
Δηλαδή τελικά πάντα και για όλες μας τις κακίες υπόλογος είναι ο Θεός! Εμείς θα κάνουμε αυτό που νομίζουμε όπως το νομίζουμε αλλά ο Θεός πρέπει να είναι εκεί και να διορθώνει -έτσι όπως εμείς θέλουμε- τα αποτελέσματα της καταστροφής που σκορπίζουμε. Έχουμε κάνει την απληστία, το φθόνο, την αγριότητα, το μίσος και την αρπαχτικότητα αναπόσπαστα σχεδόν στοιχεία αυτού που ονομάζουμε ανθρώπινη φύση και περιμένουμε απο τον Θεό να μας εμποδίσει να ασκούμε την κακία μας. Και στην περίπτωση όμως που το κάνει και πάλι θα Του ζητήσουμε το λόγο γιατί μας στερεί την ελευθερία να ζούμε και να "δημιουργούμε" όπως εμείς θέλουμε!
Έπληξη όμως προκαλεί η θρησκευτικότητα του Μιχαήλ Καλάσνικωφ ο οποίος έζησε στα χρόνια της πιο σκληρής αθείας του σοβιετικού καθεστώτος. Η ίδια η κόρη του Γελένα δήλωσε στην Izvestia ότι η θρησκευτική πίστη του πατέρα της ήταν χαρακτηριστική της άθεης σοβιετικής εποχής! "Δεν μπορείς βέβαια να πεις ότι πήγαινε στις λειτουργίες και ζούσε σύμφωνα με τις Εντολες" είπε στην εφημερίδα. "Πρέπει να καταλάβεις την γενιά του..."
Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις μια γενιά άθεων που πιστεύουν στον Θεό αλλά δεν ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Κάπως μπερδεμένη γενιά ακούγεται. Ο Καλάσνικωφ γράφει ότι θα προτιμούσε να σχολιάζει μηχανές κοπής γρασιδιού, ο Αινστάιν όταν συνηδητοποίησε τη συμβολή του στην κατασκευή της ατομικής βόμβας είπε ότι αν το ήξερε θα είχε γίνει ωρολογοποιός, ο Alfred Nobel ο εφευρέτης της δυναμίτιδας θέσπισε το περίφημο βραβείο ειρήνης για να κατασιγάσει τις ενοχές του! Διάσημοι άνθρωποι περίβλεπτοι -ίσως- αλλά διχασμένοι.
Το δίλημμα της ζωής του όμως -ή ισως και ο διχασμός της - είναι πράγματα που μας ακουμπούν όλους έστω και αν τα δικά μας επαγγέλματα δεν επηρεάζουν την ευρύτερη ανθρωπότητα όσο οι δικές τους εφευρέσεις. Σε μικρή ή σε μεγάλη κλίμακα οι ζωές όλων των ανθρώπων είναι αλληλοεξαρτώμενες. Δεν χρειάζεται να εφεύρεις ένα όπλο μαζικής καταστροφής για να εξοντώσεις τους άλλους. Το πετυχαίνεις πολύ καλά και συκοφαντώντας τους, λέγοντας ψέματα σε βάρος τους υποτιμώντας τους, πληγώνοντας τους με λόγια ή πράξεις.
Μπορεί η γενιά των άθεων -πιστών να μας μοιάζει μπερδεμένη. Πώς θα βλέπουν όμως τη δική μας ζωή οι επόμενες γενιές που θα μας παρατηρούν όπως παρατηρούμε εμείς τις προηγούμενες και θα βλέπουν πώς εμείς μπορεί να "δηλώνουμε θρησκευόμενοι" αλλά η ζωή και τα έργα μας είναι το ίδιο τραγικά διχασμένα και οι ενοχές μας βασανίζουν όσο και αν θέλουμε να τις καταπνίξουμε.
Αν υπήρχε κάτι που τόνιζε συνεχώς ο μακαριστός π.Σίμων σε όλα του τα πνευματικά παιδιά ήταν η ανάγκη της ευλογίας του Θεού σε όλα τα έργα και σε όλες τις μέρες της ανθρώπινης ζωής. Να ξεκινάει και να τελειώνει με ευλογία η κάθε μέρα. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι είχαν και έχουν αντιρρήσεις σ'αυτό προβάλλοντας το επιχείρημα ότι μ'αυτή τη φοβία δεν προχωρούν οι επιστήμες και οι τέχνες και γενικά η ζωή. Ξέρω όμως επίσης ότι στο θάνατο μας δεν παίρνουμε μαζί μας τις επιστήμες ή τις τέχνες ή το επάγγελμα μας αλλά τον εαυτό μας και τις ενοχές του. Και αυτό είναι το σημαντικο για εμάς γιατί όπως λέει κι ο Σαίξπηρ: " what matters it what went before or after; now with myself I will begin and end. Δεν εχει σημασια τι εγινε πριν ή μετά. Εγώ με τον εαυτό μου αρχίζω και τελειώνω. Κι ο εαυτός μου δεν ξεγελιέται δεν κοροϊδεύεται δεν παρηγοριέται εύκολα. Ο εαυτός μου είναι αδυσώπητος.
Έτσι κατανοώντας την κραυγή αγωνίας του στρατηγού Καλάσνικωφ δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί μια απογοήτευση από την απάντηση του εκοπροσώπου του πατριάρχη στην εφημερίδα Izvestia ο οποίος βεβαίωσε ότι εστάλη απάντηση στην επιστολή του στρατηγού και δήλωσε: "Η θέση της εκκλησίας είναι σαφής: όταν τα όπλα υπηρετούν την υπεράσπιση της πατρώας γης η Εκκλησία ευλογεί και αυτούς που τα κατασκευάζουν και τους στρατιώτες που τα χρησιμοποιούν. Ο στρατηγός σχεδίασε αυτό το όπλο για να υπερασπιστεί την πατρίδα του όχι για να το χρησιμοποιήσουν οι τρομοκράτες στη Σαουδική Αραβία."
Πολύ διπλωματική απάντηση αλλά και δεν πρόσθεσε κάτι καινούργιο σε αυτά που ήδη σκεφτόταν ο στρατηγός και δεν αναιρεί το γεγονός ότι το ΑΚ47 εξακολουθεί να χρησιμοποιείται απο αδίστακτους ανθρώπους και να αφαιρεί ανρθώπινες ζωές σε όλο τον πλανήτη...
Το θέμα είναι τεράστιο και πολύπλοκο και όσο περνούν αιώνες η ζωή των ανθρώπων γίνεται πιο ωμή και τα διλήμματα πολλαπλασιάζονται. Τα είδη μπορούν να μην εξελίσσονται, εξελίσσεται όμως η ανθρώπινη εφευρετικότητα στςι δικαιολογίες των λεπτών αποχρώσεων της αποστασίας απο το Θεό και τα παλιά "κλισέ" χάνουν την απήχηση τους. Γι'αυτό οι στερεότυπες εκφράσης υποτιθέμενς παρηγοριάς δεν καθησυχάζουν τον μπερδεμένο και απαιτητικό σύγχρονο άνθρωπο. Η δίψα του ανακουφίζεται μόνο από το νερό που ξεδίψασε της επίσης μπερδεμένη και απαιτητική Σαμαρείτιδα.
Αυτή την ανάγκη των ανθρώπων γνώριζε πολύ καλά ο π.Σίμων και όταν κάποια φορά του έλεγε ένας άνθρωπος ότι η εποχή μας έχει ανάγκη απο μορφωμένους κληρικούς που θα διαφωτίσουν τους ανθρώπους απάντησε: "η εποχή μας παιδί μου έχει ανάγκη απο αγιότητα.!"
Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός που δεν στέρησε από την ανθρωπότητα τη δύναμη την παρηγοριά και τις απαντήσεις της αγιότητας απο την αρχή του χρόνου της δημιουργίας δεν θα μας τα στερήσει και μέχρι το τέλος του.
Νινέττα Βολουδάκη
(Αναδημοσίευση απο "Ενοριακή
Ευλογία" Ι.Ναού Αγίου Νικολάου
Πευκακίων Αθηνών- Φεβρουάριος 2014)
